Traktörün üzerinde sýcaktan bunaldýðýný hissetti. Aðacýn altýnda oturan küçük oðlu Turgay’a baðýrdý:
-Toparlan, þurayý bitirince gidelim.
Turgay, babasýnýn söylediklerini duyunca, toplanmaya baþladý. Onun da caný sýkýlmýþ, köye dönmeyi hayal ediyordu. Gidecek, arkadaþýyla gölgede canýnýn istediði gibi oynayacaktý. Babasý “traktör sürdüreceðim”, dediði için gelmiþti. Fakat traktör sürdürmeyi býrak, aðacýn gölgesinden çýkmamasýný istemiþti. Turgay da çaresiz oyalandý, hayal kurdu; büyüdüðünde zengin olacaktý. Traktör alacak; çift sürecekti...
Babasý traktörün zorlandýðýný görünce, aþaðý indi. Pulluðun büyük bir taþa takýldýðýný gördü. Merak etti; eðildi saðýna soluna baktý. Taþ, mermere benziyordu. Hafifçe yerinden oynamýþtý. Traktörü kenara çekti. Oðluna tekrar baðýrdý:
-Arabadaki kazma küreði getir.Turgay istemez bir tavýrla yerinden kalktý. Römorktan babasýnýn istediklerini aldý, getirdi.
Adam çok önemli bir þey bulduðunu düþünerek özenle taþýn etrafýný temizledi. Avuçla topraklarýný aldý. Ýçini karma karýþýk bir mutluluk kapladý. “Buldum herhalde”, dedi.
Daha önce bu civarda tarlalarýný sürerken eski eserler bulunduðunu biliyordu. “Tamam, zengin oldum”, dedi. Etrafýna bakýndý. Kimseler yoktu. Tekrar iþine döndü.
Taþýn bir kapak olduðunu anladý ve altýnda bir þeylerin var olduðunu düþündü. Kimseye göstermeden çýkarmanýn telaþýyla heyecanlandý. Güneþin yakýcý sýcaðýný unuttu. Oðlunu civarý kolaçan etmekle görevlendirdi. Birilerini görünce kendine haber vermesini tembihledi.
Uzun uðraþlar sonunda pullukla taþý yerinden kaldýrdý. Heyecandan kalbi küt küt atýyordu. Ýçinden bir küp altýn, belki de daha fazlasýný, bulacaðý düþüncesi bütün benliðini sarmaladý.
Acele olarak traktörden indi. Tekrar tekrar etrafý kolaçan etti. Huzursuzdu; eli ayaðý titredi. Çenesinden aþaðý damlayan terleri nice zaman sonra fark etti. Elinin tersiyle sildi.
Taþ kapaðýn açýldýðý yere baktý. Dona kaldý. Kendince beklediðinden fazlasý vardý. Elini uzatamadý; çekindi. Korktuðu da söylenebilirdi; ikirciklendi. Baþýna bir þey gelmesinden korktu.
Anlatýlan cin ve peri hikayeleri aklýna geldi. “Ya burayý bir cin sahiplenmiþse; bana musallat olursa”, diye çekindi. Olduðu yere oturdu. Bir müddet öylece kaldý. Arada bir oðluna, “etrafýna iyi bak” uyarýsýnda bulunuyordu.
Bir ara, gidip arkadaþlarýný getirmeyi; onlarla beraber açmayý düþündü. Ýçinden bir ses:
-Sakýn ha ! Dünyanýn zenginliðine kavuþuyorsun. Baþkalarý ile neye paylaþasýn ki, diyordu.
Ýçindeki sesi haklý buldu. Neden paylaþsýndý. Ýþte hazine önündeydi. Çýkaracak; evine götürecek ve kimseye göstermeden eritecekti. Çok malý olacaktý, çoook... hatta otobüs bile alýp iþletecekti. Uydu anteninden tutun da...
Bir anda bütün cesaretini toplayýp açýlan delikten baþýný soktu; inceledi. Bir de ne görsün ! Þaþýrdý; heyecan dorukta gözleri ýþýl ýþýl oldu. Baþtan ayaða kadar kayan bir sevinç titreþimi hissetti.
Dört tarafý taþ yada mermer olan bir odacýk... resimlere benzeyen çizgiler enine boyuna uzanýyor... bir köþesinde büyük bir küp... bir köyü senelerce besleyeceðini düþündü küpün içindekilerin... baktýðý yerden küpün içindeki altýnlarý hayal etti:
-Turgay ! Durum nasýl?
-Kimse yok baba ! Þimdi gidip akþam gelmeyi düþündü. Küpü çýkarýrken görülebileceðinden endiþe etti. Gece gelecek, küpü çýkaracak sonrada orayý eski haline getirecekti. Kararsýzlýðý yine fikir deðiþtirtti:
-Gece gelmem çok daha dikkat çekebilir. En iyisi bu iþi hemen bitirmeliyim, dedi.
Euzübillahimineþþeytanirracim, diyerek bildiði tüm sureleri ve dualarý okudu. Ýçindeki korku; ürperti bir türlü dinmiyordu. Baþka çaresi de yoktu: inecekti, ne pahasýna olursa olsun inmeliyim, diyerek odacýðýn içine sarktý. Ayaklarý yere basýnca, tarifi mümkün olmayan duygular yaþadý. Zengin olma hayali hepsinin önüne geçti. Nem kokulu serin bir ortamda nefes alýp verdi. Çok serindi, çok. Dýþarýda hava yakýyor; burada serin.
Küpün bulunduðu köþeye gitti. Ýþte artýk zenginim, diye düþündü. Bir an sonra altýnlarý çýkaracaktý. Eliyle küpü þöyle bir yokladý. Salladý; çekti saða sola.
Yukardan kürekle kazmayý istedi. Küreðin sapýyla hafifçe zorladý. Küpün sallandýðýný görünce sevindi. Kucaklayýp ortaya doðru çekti. Küpü yukarýya çýkarýp çýkarmama konusunda yeni bir tereddüt yaþadý.
Eve götürsem iyi olur, buralarda oyalanmam bari, diye düþündü. Yukarý çýkarabileceði kanaatine sahip olunca çýkarmaya karar verdi. Oðlundan ip istedi. Küpü ortadan dengeli bir þekilde baðladý. Uzun süre çýkarmak için uðraþtý. Bu arada cin ve peri korkusunu da unuttu.
Saatler bir hayli ilerlemiþ hava kararmýþtý. Çýkardýðý küpü özenle römorka yerleþtirdi. Havanýn kararmasý iyi oldu, düþüncesiyle yola çýktý. Sarsmadan götürmek için özenle hareket etti. Ýçinde altýn olduðundan emindi.
Traktörüyle evinin avlusuna girdi. Zengin olmanýn verdiði düþüncesiyle evine baðýrdý:
-Hey millet ! Kimse yok mu?
Altý kiþiden oluþan aile küpü özenle salona taþýdý. Hepsinin gözleri parladý. Birazdan sayacaklarý çil çil altýnlarýn hayaliyle, küpün baþýna toplandýlar.
Baba Osman, oðlundan çekici getirmesini istedi. Çünkü küpün aðzý toprakla özel olarak kapatýlmýþ; mühürlenmiþti. Açýlmasý mümkün görünmüyordu.
Oðlunun getirdiði çekici hafifçe týklattý küpün üzerinde. Bir hayli saðlam görünüyordu; kýrýlmadý. Çekici birkaç kez daha sertçe vurdu. Küp darmadaðýn oldu.
Bekledikleri olmadý; kýrýlan küpten altýn çýkmasýný beklerken baþka bir küp çýktý. Beklentiler biraz daha geri kaldý. Hepsinin yüzünde buruk bir gülümseme oluþtu. Þaþkýn bakýþlar birbiriyle çakýþtý; þaþkýnlýklarý yüzlerinde yansýdý.
Baba Osman, ikinci küpün aðzýný açmaya çalýþtý, açamadý. Çekiçle tekrar sertçe vurdu. Küp yine kýrýldý; parçalandý.Ortalýk çanak çömlek parçalarýyla doldu.
Yüzlerdeki ifadeler deðiþti. Zenginlik hayalleri sona mý eriyordu? Yoksa bu küpün içinde miydi? Altýn umutlarý iyice azaldý. Hayalleri yavaþ yavaþ hüzünlü sona doðru gidiyordu. Çünkü yüzlerindeki berrak su gibi netlik kaybolmuþ, hüzünle yüklü bulutlara dönmüþtü.
Ama bir küp daha vardý. Belki de bu küpün içerisindeydi bekledikleri; aradýklarý...
Sürpriz hediyelerde böyle verilirdi zaten. Kutunun içinde bir baþka kutu, onun içinde bir diðeri ve sürpriz hediye!
Hemen vakit geçirmeden daha küçük olan bu küpü kýrmak istedi. Bunun aðzý da iyice kapatýlmýþ; mühürlenmiþti.
Biraz buruk, kýrgýnlýk ve öfke ile vurdu çekici. Kaçýnýlmaz son: küp param parça oldu. Bu küple birlikte bütün umutlarda paramparça oldu.
Manzarayý tarif etmek zordu. Herkes ürperdi. Evin hanýmý ve iki kýzýnýn eli ayaðý titredi. Birkaç adým geriye kaçtýlar. Þaþýrmýþlardý. Hiçbir zaman karþýlaþmayacaklarý, belki hayal bile edemeyecekleri bir görüntüydü bu.
Bir anda tüm hayalleri suya düþtü. Zenginlik, mal, mülk, otobüs... artýk hiçbirisi olmayacaktý. Rengi solmuþ traktörle birkaç dönüm topraðýn peþinde, koþ ha koþ...
Gördükleri hepsini þok etti. Baba Osman, öðleden beri yaþadýðý duygu yoðunluðuna daha fazla tahammül edemedi. Gördüðü bu son manzara onu mahvetti; bitirdi.
Kýrdýðý bu küpün içinden bir kafa tasý ve kemikler çýkmýþtý. Osman, kemiklerin yanýna yýðýldý kaldý.
Ailesi, Osman’ý oradan uzaklaþtýrdý. Bir müddet sonra kendisine gelen Osman’ýn, yüzü solmuþ; benzi atmýþtý. Donuk bakýþlarla çocuklarýna baktý:
-Hasisliðimin cezasý olsa gerek, dedi.
Sonra durgun hareketlerle çanak çömlek parçalarýný ve küpün içinden çýkan kemikleri bir çuvala doldurdu.
-Bunlarý yarýn gömeriz. Kimseye bir þey söylemeyin, dedi.
Ailede zaten herkes neye uðradýðýný þaþýrmýþtý. Kendilerinin rezil olduðunu düþündüler. Kendilerinin rezilliðini kimseye anlatmayý düþünemezlerdi:
-Ne gündü ama, gökten altýn yaðsa bana taþ düþer, dedi.
Bir hafta sonrasýydý. Þehre akrabasýnýn yanýna gitti. Akrabasýnýn çevresini kendisi gibi kültürlü insanlar oluþturuyordu. Durumu ona anlattý. Akrabasý üniversitede hoca olan arkeolog profesör arkadaþýný aradý. Osman’ýn anlattýklarýný ayrýntýsýyla anlattý.
Profesörün anlattýklarýný telefondan Osman’a dinletti. Profesör þöyle diyordu:
-Sizin anlattýklarýnýz müthiþ bir þey. Eþi benzeri bulunmayacak parçalar. Ona paha biçilmesi mümkün deðil. Ýçi altýn dolu olsa bunun deðerine ulaþamazdý. O küpler kýrýlmadan, hassas fleks ile bir kesitini açardýk. Yani deðer biçmek imkansýzdý. Bulan kiþide ihya olurdu. Maddi olarak yedi sülalesi kurtulurdu...
Osman olduðu yerde dondu kaldý. Durgunlaþtý; yýkýldý. Akrabasýnýn uyarýlarýna cevap vermedi.
Ýkinci defa kaybettiðini anlamak ayný duygularý yaþamasýna sebep oldu. Olduðu yerden kalkamadý. Kendine getirmek için uzun süre uðraþtýlar. Yaptýklarýndan dolayý duyduðu üzüntü yüzüne yansýdý. Piþmanlýk, sýkýntý, yaptýðý hatayý düzeltmedi.