Ýnsanlarýn yansýmalarýný izliyorum. Böylesi daha iyi. Daha parlak. Ve belkide daha iyimser.
Sorun þu ki. Yakýndan bakmaya korkuyorum. Umut vaad ediyor uzaklýklarý. Bir fotograf karesindeki içten bir gülüþ gibi.
Yarým kalmýþ iyimser hikayeler gibi. Orada, tam orada býrakýyorum her þeyi. Bu þekilde bakmak ama; görmemek daha iyi.
Oyunun en güzel tarafýnda. En þahane aþk sahnesinde. Ve en düþsel renklerinde hayatýn.

Yansýmalar gerçeðin kendisi deðil. Üstüme düþen bakmak istediðim üzerime yaðan beyaz partiküller gibi.
Elime tutuþturulan kristal bir taþ gibi. Ýçinde küçük bir klube olan sallayýnca renkli kar yaðan küre gibi.
Bana mutluluk veren, karanlýk gelmeden iletiþimi kesebileceðim frekans gibi.

O halde her þey yolunda. Kontrol bende. Ýçine zaman zaman girip çýkabileceðim mutlu oyunun tüm baþlangýç ve bitiþ perdelerinin kontrolü bende.
Yansýmalar gerçeklerden daha iyi. Gerçek tam bir baþ belasý. Gerçek cam kýrýklarý. Bakmaya deðil görmeye baþladýðým an kör eden bir karanlýk.
Bir o kadar da mide budalandýrýcý. Bir o kadar görmeye baþladýðýn an delik deþik eden keskin bir býçak.

Kapýnýn arkasýnda bekleyen makul karanlýk. Endiþe ve korku tozu. Böceðe dönüþen her þey. Sýradan bir yaþamýn sýrasýzlýk sýzýsý.
Aniden gelen. Yüzüne tokat gibi çarpan. Eþitlikler arasýnda yok edici tek gerçek. Sen içerinden ve dýþarýdan kovan maskesi düþen vahþi bir kýyým.

Ne zalimsiniz. Budaya budaya tek ayak üstünde kalan mankenden bozma bir korkuluk gibisiniz.
Zavallý bir yalnýzlýk içerisinde pul, pul dökülüyorsunuz.
Gündüzlerin bitmesini bekleyen geceleri kendinle uyuyan korku.
Sürekli beynimde výzýldayan kendisini sokan arý kovaný.
Ne zalimsiniz.

Oysa bana her þehirin kendi yol haritasý. Kendi kurallarý var derdiniz.
Beyninizde yaprak kýpýrdamayan esnemeleriniz. Küçük kibirleriniz. Küçük kan hesaplarýnýz.
Yuvarlaya yuvarlaya tam'a dönen bitik sonuç çýkarýmlarýnýz.
Cam gibi kesiyor gerçeðiniz.

E.D