Þu ana kadar yazdýðým tüm yazýlarým, intihar düzeyinde acýlar içinden çýkmýþtý.

Þimdi ise son intiharýmý ediyorum ölüm yolunda.

Bu yolda bana güzel hüzünler yaþatan ne yazýk ki genetik babama, karanlýða, yollarýný aþýndýrdýðým adama teþekkürü borç bilirim.

Güzel acýlardý hepsi.
Eðittiler beni. Nefreti, kini, yalaný, affetmeyi öðrettiler.

Huzurlu týnýlarda döktüm göz yaþlarýmý.

Þimdilerde ise kendimi yavaþça kaybettiðim bir yoldayým. Ne bir çözüm yolu, ne bir umut görebiliyorum. Gün ýþýðýyla anca kendimi avutuyorum.
"Seher" diyorum... Doðuyor yine.
Her seherle köreliyor duygular.
Ayný acýlarýn eþiðinden sallýyorum kendimi aþaðýya. Ne olacaksa olsun artýk...
Olmuyor, düþüyorum ama acýmýyor.
Öyle bir toparlanmayý öðrenmiþim ki ne gururu ne onuru önemseyip toparlanýp ayný eþiðe koþarak çýkýyorum.

O eþikte güzel bir mum yanýyor, söndürülmeyi bekleyen. Acýlar içinde yanýyor, eriyor, þekil deðiþtiriyor damla damla.
Kurtarmak için elimden geleni yapýyorum fakat mum iþte, kaderinde yanýp erimek var.
Yanýnda bir muma dönüþtüðümü düþünüyorum.
Þu tarçýn kokulu kýþ mumlarýna.
Yanýyor, yanýyoruz, beraber el ele yanýyoruz...
Söneceðimi bile bile tutuyorum elinden.
Cehennem gibi ama huzurlu geliyor.
Duygularým köreliyor, yoruluyorum umutsuzlaþýyorum.

Hikayenin yavaþça sonuna geliniyor, eriyoruz.

Tam da þu an olduðu gibi duruluyorum, susuyorum, çýkmýyor sesim.
Ancak diyebiliyorum ki; Lütfen bu acýlar azalsýn,




SADECE BÝZÝ YAKANLAR UTANSIN.