Olumsuz düþüncelerle, berbat bir duyguyla merdiven altýna doðru koþturdum.
“Belki, belki bir yavruyu kurtarabilir miydim ki?” düþüncesi yüreðimdeki o koca boþluðu azýcýk da olsa loþ bir ýþýkla doldurmaktaydý…

Bir yandan anne tekir kediye ne olduðunu küçücük yüreðime düþen ayrý bir kaygýydý. Merdiven altýna geldiðimde hala aðlamakta olduðumu fark etmiþtim. Tuzlanmýþtý yanaklarým. Aralýksýz pýnarlarýmdan çaðlayan gözyaþlarým yanaklarýmdan aþaðý, çene altýmda birleþip göðsüme akýp duruyordu. Elimin tersiyle yanaklarýmý sildikten sonra merdiven altýndaki loþ alaný bakýþlarýmla taradým. Sarý kedi, 6 kedi yavrusunun baþlarýný yememiþti. Neden yememiþti de býrakmýþtý? Bugün bile yanýtýný veremediðim bir soruydu bu düþüncem.

Yavru kedilerin o anda gözlerine bakasým gelmiþti. Evet, açýktýlar. Günlerce beklediðim o aný bugün bile anýmsadýkça içim kýyýlýr gibi olur. Gri ve açýk mavi renkti. Hani, aksu dediðimiz renge çalýyordu her birinin gözleri. Belki büyüdükçe deðiþecekti renkleri. Ama o gün yavrularýn gözleri açýlmýþtý iþte…

Eve aðlayarak çýktým yine…Evde dayýmýn eþi vardý. Neden aðladýðýmý sorunca hýçkýrýklarla yaþadýðým durumu açýkladým. Evden gazete kâðýdý alýp birlikte merdiven altýna gittik. O gün yengem elimden tutup üzüntümü anlamýþ, bana manevi destek olmuþtu.

Kedi yavrularýnýn baþlarýný çýnar aðacýnýn dibine birlikte gömmüþtük. Okula o öðleden sonra gidememiþtim. Üstelik okul çantam da sýnýfýmda kalmýþtý.
O gün öðleden sonra çýnar aðacýnýn gölgesinden ayrýlmamýþtým. Yastaydým. Çocuk yüreðimle o yavrularýn cennete gitmeleri için, Allah’a dualar etmiþtim. Çocuk aklý iþte…

Sonra da yavrularýn annesini aramýþtým. Buldum da… Yol kenarýna atýlmýþtý. Demek ki, onun da kaderi yavrularýnýn kaderi gibi ayný gün ölümle sonuçlanmýþtý. Belli ki, anne tekir kedi bir aracýn tekerinde can vermiþti. Zavallý kedinin memeleri sütten þiþmiþ bir haldeydi. Öylesine uyur gibi yan yatmaktaydý yol kenarýnda. Üzüntüm, acým katlanmýþtý. Hiç iðrenmeden anne kediyi kucaðýma aldým. Onu da yavrularýnýn yanýna gömdüm. Çocuk yüreðim ikinci kez yasa bürünmüþtü.

Omuzuma dokunan yengemin eliyle çýnar aðacýnýn gölgesinden ayrýlmýþtým:
“Üzülme artýk, onlar þimdi cennetteler. Oradan sana mutlu mutlu bakmaktalar.”
Yengemin þefkat dolu sesi gözlerimdeki yaþý durdurmuþtu. Anne kedi ve 6 yavrusunun cennette olduðunu düþünmek az da olsa içime su serpmekteydi

Ertesi gün okula gidince Türkçe ve matematik dersinden sýnava tabi olmuþtum. Üstelik o günkü ev ödevimi yapmadýðým için; sýnýf öðretmenim tarafýndan ceza da almýþtým. Zaten her öðlen geç kalýrdým ve sýnýftaki çöp kutusunun hemen yaný baþýnda tek ayaküstü duruþum, artýk günlük cezalarýmdan biriydi. Bana o gün de ayný ceza verilmiþti.
Tabi çantamý unuttuðum için derslerime de o gün çalýþamamýþtým.

O gün bugün, ne zaman sarý bir kedi görsem içimdeki öfkenin o acý baharatý, bugün dahi sol yanýmý yakar, acýtýr canýmý. O an geçmiþe yeniden yol alýrým. Gözlerimi yumarým. Unutmak ister gibi sýkýca yumarým gözkapaklarýmý. Ta ki o sarý kedi, gözlerimin ufkundan gidene kadar…
-


Emine Piþiren- Kocaeli
09.06.2017

SARI KEDÝ HAKKINDA KÝÞÝSEL DÝP NOTUM:
Üç bölüm halinde kaleme aldýðým aný yazýma çok sert eleþtiri alacaðým kesin. Özellikle hayvan-severlerin olaðan-üstü tepkilerine de maruz kalabilirim.
Ben bütün bunlarý göze aldým.
Amacým, okurlarýn duygularýný sýnamak deðildi.
Hem, bundan tam 50 sene öncesinde 7-8 yaþlarýnda bir kýz çocuðu idim.
O yaþlardaki bir çocuktan mantýk nasýl beklenir? Üstelik anksiyete yaþanýrken hangi çocuk olgun ve aklýyla davranabilir?
Kýsacasý yargýlanacak ne sarý kediydi, ne de küçük bir kýz...

Anýmsayýnca ben yazdým.
Böylesi bir konuyu yazmak cesaret ister....
Hep iyiyi yazacak deðiliz ya...
Biraz da baharat katalým yazý aþýmýza...
Az hüzün, az acý tadýnda...

Saygýyla