"Toplumca cinnet geçirirken ben, mazeretim de varken, biraz depresyona girmişim çok mu albayım."
O zamanlar bir ceset gibi yaşıyorsa, bir kadavra duyarsızlığı içerisindeyse dünyaya karşı, bunları onlara borçluydu Kanat Güner.
Polyannalar bile intihar ederken, o yaşıyordu ya; onlara borçluydu.
Gelgit arasında boğulan, deli, lanetli şairler de borçluydu onlara.
"İlham perisi, içime tatlı dilli bir tanrıça gibi girer, ama oradan bir cadı gibi, ıstırap içinde, inleye inleye çıkar."
Bu da bir sokak lambasının onları tarif edişidir. Nazik bir şekilde, Gerard De Nerval'ın kravatını uzatır bize. Siyah gezgini De Nerval bize bir şeyler fısıldar.
"Çok eski bir hava, ağır, hazin, muhteşem;
yalnız ben duyarım onda ne varsa füsun."
İstanbul'u defalarca zevkle gezip en çok mezarlıklarını beğenmiş bir şair, kendini sokak lambasına astığı günü tüm dünyaya "sıcak bir kış günü" olarak tasvir ettiren, şiirlerinden başka bir çocuğu olmayan baba.
Aile kurmayı beceremeyip, anneannesine kendisini kanıtlayıp güzel olmayı bile kendince beceremeyen, eroinin öz annesi Kanat..
Cazip görünen, tüm aydınlık kapıları çalmış ve intiharda karar kılmış, yazdıklarını yaşayarak kanıtlayabilmiş, başka dünyaların insanları.
Bazen onların hayatını çalıyor gibi yaşıyoruz.
Yaşıyoruz da; tek ortak noktamız intihar.