Saçlarýma yazýlan þiirleri teker teker kýrptým gecenin karasýna,
Bal köpüðü gözler ile bir daha asla dokunulmasýn diye.

Tutam tutam tutsak kuyulara dökülüyorlar sonra, öpmesi gereken koca hastalýk, engelleri aþamýyor ve rüzgarýn serin kýrbacýndaki intiharlara atýveriyor kendini.

Ölümün kucaðýndan toparladýðým sýð düþünceleri umursamadan, suskunluk akýyor sarýya, ellerin sarýsýna

Ve hatýra diye býrakýlmýþ maviler, is kokuyor burnunun yamacýnda.

Aklýna bir ton kabuk kabuk küfür getiriyor ve sen ruhunu uyuþturmaya sýðýnýyorsun, dokunamadýðýn her gece.

Oysa ki bilmelisin; þerefsizce harama dokunmak, mavileri þarap kýzýlýna öldürüp, gökkuþaðýndan mahrum býrakýr seni.

Toprak ana ise öyle yücedir ki, çürüttüðü her þeyi sana tekrar bir nimet olarak döndürür, ve tendeki bile kor ateþleri söndürür.