Sabah erken uyandým, ortalýk aðarmaya baþlamýþtý. Cafer Aga'nýn öksürük sesini duydum, uyanmýþ; az sonra da evin kapýsýndan dýþarý çýktý iþe gitmek için. O önde ben arkada gidiyoruz. Çarþýya geldiðimizde Aslancýk da bize katýldý. Cafer Aga onu görünce kýzdý, kovaladý. Bizimle birlikte olmasýný istemiyordu. Aslancýk, geri kaçtý. Yeterince uzaklaþtýðýný anlayýnca durdu, arkamýzdan bakýyordu. Caddelerde kimsecikler yoktu, sadece bir kamyon geçti gürültü çýkararak; egzosu etrafa kara duman saçýyordu.
     Cafer Aga'nýn görevli olduðu tuvalet, parkýn yanýndaki camiiye aitti. Þadýrvanýn altýndaydý, dik bir merdivenle aþaðýya iniliyordu. Zaten park ve camii ayný bahçe içindeydi. Parkýn bahçesinde çay, meþrubat ve dondurma satan bir büfe, ortalarýndan güneþten koruyan þemsiyelerin direkleri geçen 8-10 masa ve bunlara ait banklar, onlarca asýrlýk aðaç ve çeþitli çiçekler vardý.
     Ben bir aðacýn altýndaki çimenlerin üzerine yatýp uyudum. Uyandýðýmda iki adamýn yüksek sesle konuþtuklarýný duydum. Konuþma da deðildi bu, tartýþma veya kavgaydý. Büfeyi iþleten Kemal göründü, elindeki iki çayý bu adamlarýn önüne býraktý.
     Çaylarýný içerken adamlar, seslerini daha da yükselterek baðýrýþmaya baþladýlar. Biri ötekine:
     -Köpekleþmeyi býrak! Dedi. Öteki,
     -Ne! Bana köpek mi dedin? Diyerek yumruklarý sýkýlý, ayaða fýrlayýp hücuma geçti. Caddeden üç kiþi koþarak yanlarýna geldi,
     -Ayýptýr, size yakýþmaz. Siz eski arkadaþsýnýz, deyip bunlarý ayýrdý.
     Adamýn birinin karþýsýndakine hakaret etmek için “Köpekleþmeyi býrak!” demesi bana dokundu, beni kýzdýrdý. Bu insanlar bizi ne kadar deðersiz, küçük, adi görüyorlar. Kendilerini ne sanýyorlar acaba? Köpeklerin onlardan daha üstün taraflarý olamaz mý? Köpekler hakkýnda ne biliyorlar? Köpeklerin destanlarýnda anlatýlanlarý duydular mý? Zannetmiyorum; onun için anlatayým da belki öðrenirler, bilgilerine bilgi katarlar:
(Devam edecek...)