Sana bir sýr vereyim mi sevgili?
Aðlatmak üzerine kurulmuþ düzen.
Popoya atýlan iki tokatla baþlýyor mesela..
Aðlayarak açýyorsun gözünü dünyaya.
Sonra memeyi verip susturuyorlar.

Çok geçmeden açlýk sarýyor bedenini..
Tekrar istiyorsun.
Ama bu defa..
Aðzýndan emdiðini burnundan getirircesine..
Aðlamayana meme yok diyorlar.
Mama yiyorsun sýrf aðlamadýn diye.

Ve nihayet büyüyorsun.
Hayatla bir olup, emirler yaðdýrýyorlar.
Ömrün sele kapýlmýþ haberin yok.
Ama kurtulur insan..
Ölüm sessizliðinden uyanarak..
Biliyorum kurtula biliyor insan.
Emre itaatsizlik tecrübelerime dayanarak.

Bilirmisin ne çok öldürüldüm ben,
Ne çok doðdum kendimden.
Oyuncaklarý elinden alýnmýþ..
Mutluluðu çalýnmýþ çocuklar gibi.

Ne çok övdü..
Ne çok dövdü hayat.
Ama hiç..
Acýmadý ki..
Acýmadý ki.

Baktý ki aðlamýyorum,
Baþladý almaya.
Önce gençliðimi..
Sonra sevdiklerimi .

Ama bu sefer,
Gerçekten acýmadý..!

Ve sana son bir sýr vereyim mi sevgili?
Bak yine beni bir akþamüstü öldürecekler.
Sana bahar üfleyemeden..
Bir akþamüstü öldürecekler beni,
Sýrf aðlamadým diye.


Atakan Korkmaz