O günün gecesi hiç geçmek bilmedi. Hikayenin ya da destanýn (ne derseniz deyin) sonuna geldiðimizi hissediyordum. Bakalým Kuyruksuz Bacý'nýn anlatmaya ömrü yetecek miydi?

Sabahý zor ettim. Güneþ henüz doðmamýþtý, ortalýk aðarmýþtý biraz. Kalktým, etrafta yiyecek aramaya baþladým. Saatlerce dolaþtým. Yok, yok, yok... Yiyecek namýna hiçbir þey yok... Sadece bir dilim ekmek bulabildim bir evin merdivaninin altýnda. O da kupkuru...

Kuyruksuz Bacý, kuru ekmeði birkaç kere diþledi, parça koparamadý, dilimin tamamýný yutmayý denedi. Olmadý. Az kalsýn boðulacaktý. Ekmeði býraktý, anlatmaya baþladý:

“Adaletin uygulanmamasýnýn yarattýðý kaos ortamýndan, tanrý ve tanrýçarlar da paylarýný almýþ. Bunlara hakaret ve saldýrý yöneticiler tarafýndan normal karþýlanýr olmuþ. Bir gün, Tanrýlarýn tanrýsý Kangalyang'ýn koyduðu diðer yasak da çiðnenmiþ. Yani sarayýn bahçesindeki Kýrmýzý Tavþan da çalýnmýþ. Bunun üzerine o da tüm köpekleri Kangalyang Gezegeninden kovmuþ ve onlara lanet okumuþ.

Köpeklerin sürgün edildikleri yer Dünyaymýþ. Dünya, Kangalyang gezegeninden çok uzaktaymýþ; onlarca ýþýk yýlý uzakta...Onlar buraya geldikleri ilk günlerde bu sürgünün olumsuz bir yanýný görememiþler. Eskisi gibi yaþamlarýný sürdüreceklerini zannetmiþler. Ýklim koþullarý önceki gibiymiþ; geceleri aydýnlatan Ay denilen uydu ve gündüzleri hem ýþýk hem de sýcaklýk veren bir baþka güneþ burada da varmýþ. Yeterince yiyecek de bulunuyormuþ. Sevinmiþler, böyle bir cezaya can kurbanmýþ!

Derken, daha önce hiç görmedikleri bir canlý ile burada karþýlaþmýþlar: Ýnsan. Ýki ayaðý üzerinde yürüyen, elleri olan, üzerine elbise giymiþ bu yaratýðý uzun uzadýya gözlemiþler, incelemiþler. Fizik olarak kendilerinden güçlü deðilmiþ, hatta tek baþýna yakaladýklarýnda birkaç insaný öldürüp parçalamýþ ve yemiþler. Ýnsanýn köpeklerin varlýðýný farkedip harekete geçmesiyle, olaylar aleyhlerine dönmüþ. Zeki, ellerini kullanabilen, alet yapan ve bu yaptýðý aletlerden faydalanan insan, köpeklere karþý açtýðý savaþlarý birer birer kazanmýþ.

Ýnsan, insafsýz yani gaddar bir varlýkmýþ. Bundan öte açgözlüymüþ. Doðadan ihtiyacý kadar deðil çok daha fazlasýný almak istiyormuþ. Canlýlarý öldürmede hiç tereddüt etmezmiþ. Öyle ki birçok hayvanýn neslini tüketmiþ. Köpekler ve diðer hayvanlar sadece karýnlarýný doyurmak için öldürürken; o, zevk için de öldürüyormuþ; üstelik yaptýðýný da spor olarak kabul ediyormuþ. Av sporu diye bir þey uydurmuþ.

Öyle bir gün gelmiþ ki, köpekler ya insanlarýn olmadýðý yerlerde yaþamak ya da insanlara köle olmak zorunda kalmýþlar. Köleliliði kabul ekmek istemeyenler daðlara, ormanlara kaçýp tilki, çakal, kurda dönüþmüþler; tabii az da olsa vahþi birer köpek olarak varlýklarýný sürdürenler de varmýþ. “

Kuyruksuz Bacý'nýn anlattýklarý bu kadar. Daha sonraki iki gün onu ziyarete gittiðimde ölü gibi kýpýrdamadan yattýðý için konuþamadýk. Hatta götürdüðüm et parçalarýný da yemedi. Býrakýn yemeyi baþýný çevirip de bakmadý bile. Üçüncü gün gittiðimde ise ölmüþtü...



● ● ●

(Devam edecek...)