Sekiz yaþýndaydým; belki daha az veya daha çok. Yýllarý doðru hesaplayamýyorum, tahminen söylüyorum. Oysa þunu çok iyi biliyorum: Biz köpeklerin ömrü on ila on beþ yýl. Okudum da ondan biliyorum. Rekorlar kitabýna girmiþ, yirmi dokuz yýldan biraz fazla yaþayan bir köpek... Benim bu ömür sayfasýný açmaktan maksadým, olgun ama yaþlýlýk sýnýrýna dayanmýþ bir köpek olduðumu anlatmak içindir.
     Bir gün, Camiinin duvarýnýn yanýna park eden üstü kapalý bir kamyonetten inen iki adam gördüm, bana doðru geliyorlardý. Birinin elinde, ucunda halka þeklinde takýlý hortum bulunan köpek yakalama aparatý vardý. Sahipli köpeklere dokunulmadýðýný bildiðimden, onlarý görünce hiç telaþa kapýlmadým. Keþke kapýlsaymýþým da oradan kaçsaymýþým. Çünkü o adam, aparatýn çubuk mesafesi kadar bana yaklaþýnca halkayý boðazýma geçiriverdi. Kurtulmak için geri çekildim, fayda etmedi. Boðazým iyice sýkýldý. Baðýrmaya, ciyaklamaya baþladým. Sesimi duyan Cafer Aga, tuvaletin merdivenlerini kendisinden beklenmeyen bir hýzla çýkarak imdadýma yetiþti. Adamlarla konuþmaya baþladý:
     -O, benim köpeðm, yani bir sahibi var, býrakýn hayvaný, dedi.
     Onlar da tüm köpekleri aþýlayýp kýsýrlaþtýrdýklarýný, onun için beni birkaç günlüðüne hayvan barýnaðýna götüreceklerini söylediler. Daha sonra da götürülen köpekler getirilip sahiplerine teslim edileceklermiþ. Orada bana çok iyi bakacaklarý sözünü de verdiler. Cafer Aga'ya yalvaran gözlerle baktýysam da, boþunaymýþ. Götürülmeme razý oldu, aslýnda kandýrýldý. Göz göze geldik bir ara, ona küskün bir bakýþ attým, sitemimi anladý; yüzü hüzünlendi, gözlerini benden kaçýrdý. Yanýmýzdan ayrýldý.
     Belki de Cafer Aga ile bir daha hiç görüþemeyecektik! Onun için bir þeyler söyle bana be Cafer Aga! Benim konuþmamý sen anlamasan da senin dediklerini ben anlarým. Güzel bir söz söyle, bir defa daha “Kalo olum” sözcüklerini senden duyayým. Bana “Güle güle Kalo olum!” de.
     Son defa ona baktýðýmda avludaki bankýn üzerine oturmuþ, sað eliyle sakalýný tutmuþ, baþý öne eðik, gözleri yerdeki bir noktaya odaklanmýþ cansýz bir heykel gibi duruyordu.
     Cafer Aga çingeneydi, pisti, ayyaþtý, tembeldi ama bana karþý çok iyiydi. Yýllarca yiyeceklerini benimle paylaþmýþ, beni korumuþtu. Sen demedin ama ben diyeyim: Hoþça kal be Cafer Aga!
     Ya Köpüþ'ü nasýl geride býrakacaðým, deðil mi? Sahi, bir de Köpüþ vardý... Unuttum mu onu? Hayýr. Nasýl unuturum, hâlâ her an aklýmda. Ancak Köpüþ'ten ayrýlalý bir yýldan fazla oldu. Öyle sýradan bir ayrýlýk deðil; bizi ölüm ayýrdý. Hunharca öldürdüler onu. Önce telle boðmuþlar, sonra da ayaðýndan bir aðaca asmýþlar. Kim yaptý, neden Köpüþümü öldürdü? Öðrenemedim. Birinden bir þey çaldý da mý yakalayýp öldürdüler, yoksa cani ruhlu sapýklar mý kýydýlar ona?
     Köpüþ'ün aðaçta sallanan cesedini gördüm, ölüydü ama gene de çok güzeldi. Baktým, baktým... Ölüsünü aðaçtan indirmeye kalkanlara havladým, saldýrdým. Kalabalýktýlar, elimden bir þey gelmedi. Biri kocaman bir taþý bana attý ve tam karnýmdan vurdu, bunu gören diðer adamlar da taþ atmaya baþladýlar. Bunlardan biri de sað arka ayaðýma isabet etti. Ayaðýmdan kan aktý, dakikalarca yerde kývrandým. Buna raðmen devam ettiler, yaðmur gibi yaðdý taþlar. Birkaç tanesi daha vücuma geldiyse de ötekiler kadar acýtýcý deðildi. Sonra taþlamayý býrakýp, bana aldýrýþ etmeden Köpüþ'ü aldýlar, bir el arabasýna koyup götürdüler. Arkalarýndan gidemedim, gitmeye çalýþtýðýmda ancak bir adým atýp düþüyordum.
     Geçen yýllar içinde Köpüþ'ün onlarca yavrusu olmuþtu. Keþke onlar da annelerinin cansýz bedenini son bir defa görebilselerdi. Hangileri olduðunu bilmesem de bu yavrular içinde benden olanlar da vardýr. Köpüþ'ün yavrularýndan bazýlarýna kaným kaynamýþtý. Benden olduklarý için miydi onlara karþý bu sýcaklýðý hissetmem?
(Devam edecek...)