Uyandýðýmda etraf insan doluydu. Önce polikliniklerin olduðu yere gittim, burada muayene olmaya gelen o kadar çok insan var ki, herkes birbirine çarparak, sürtünerek yürüyor. Oradan ayrýldým, hastalarýn yattýðý binayý aramaya baþladým. Buldum. Kapýda güvenlik görevlisi vardý. Giremedim.
     Bahçede istediðim gibi dolaþabiliyordum, benden baþka köpekler de vardý ve kimse bizi kovalamýyordu. Karným acýkýnca köpeklerin peþine düþtüm, onlar yiyecek olan yerleri nasýl olsa biliyorlardýr diye. Saatlerce peþlerinde dolaþmama raðmen karnýmý doyuracak bir þey bulamadým. Onlar buluyorlardý, ama benimle paylaþmýyorlardý. Takibi býraktým, hastalarýn yattýðý binanýn önüne geldim. Bir aðaç altýna uzanýp yattým, oradan binaya gireni çýkaný gözledim.
     Adýmý duyunca ayaða fýrladým. Sonra, belki yanlýþ duymuþumdur ya da benden baþka da adý Badi olan köpek vardýr, diye düþündüm.
     -Badi sen misin? Badi, Badi... Diyen orta yaþlarda bir hastabakýcý gördüm. Yanýna yaklaþtým, sýrtýmý okþadý.
     -Baba adýný söyle o senin yanýna gelir, demiþti. Doðru söylemiþ. Bak, baba hem sana hem de bana kantinden yiyecek almam için para verdi. Gel benimle, dedi. Kantinden iki ekmek arasý döner ve bir meyve suyu aldý. Dönerin birini bana verdi. Karnýmý doyurdum. Kendi de meyve suyu ile beraber dönerini yedi.
     Akþam olunca da ayný adam geldi.
     -Kenan Baba'nýn sana çok selamý var. Onu benim yerime öp, dedi ve ekledi: Tabii akþam yemek paraný da verdi. Yarýn da buralarda ol, bir yere ayrýlma ki seni aramak zorunda kalmayayým.
     Kantine gittik, bu sefer menüde sosisli sandviç vardý.
     Ertesi gün öðlen geldiðinde hastabakýcý benimle uzun uzun konuþtu.
     -Konuþtuklarýmý anlayýp anlamadýðýný bilmiyorum, ama baba söyle dediði için diyeceðim: Onu yarýn ameliyata alacaklarlar. Amaliyattan sonra daha bir hafta yatýrýrlar. Onun için senin bir haftalýk beslenme ücretinin hepsini bugün verdi. Bir de vasiyeti var: Ölürsem Badi'yi benim evime götürün, arkadaþým Tüccar'a verin. O Badi'yi sahiplensin, dedi.
     Tabii hepsini anladým, az sonra getirdiði yiyecekleri zorla yedim, Kenan Baba'nýn ölme ihtimali moralimi bozmuþtu. O gittikten sonra, Kenan Baba'yý o gün nasýl görebileceðimin planlarýný yapmaya baþladým.
     Bir ara güvenlik elemaný kapýdan ayrýldý. Yerimden fýrladým, önce girip girmeme konusunda tereddüt yaþadým, çünkü içeride birkaç kiþi görünüyordu. Ben kararýmý verinceye kadar, güvenlik geri döndü. Ben de biraz geri çekildim mecburen. Uzun bir zaman geçti, güvenlik yanýna gelen bir kadýna bir þeyler anlatýyordu. Bir ara kapýnýn dýþýna çýkýp eliyle ileride bir yerlere iþaret etti, ikisi de o tarafa bakarken ben içeri girdim. Ýçerisi detarjan ve ilaç kokuyordu. Bu yoðunlukta koku varken Kenan Baba'nýn kokusunu almam çok zor olacaktý. Merdivenlerden birinci kata çýktým, ilaç ve deterjan kokusu burada daha azdý, ama bu katta Kenan Baba'nýn kokusunu alamadým, ikinci katta da yoktu, üçüncüde de. Dördüncü katta buldum, yattýðý yere doðru yöneldim, kimseler yok, ne güzel. Koklaya koklaya yattýðý yerin kapýsý önüne geldim, kapalýydý. Patilerimle kapýyý týrmaladým bir müddet, açan olmadý.
     Heyecan içindeydim, ya yakalanýrsam, diye. Ýþte yakalandým bile! Karþýmda genç bir doktor, dikkatlice beni inceliyor. Temiz yüzlü, sýrtýnda doktor önlüðü olmasa bir üniversite öðrencisi izlenimi veren bu genç adam, gülerek:
     -Anlaþýldý, sen bu odaya girmek istiyorsun. Bunun vardýr elbet bir sebebi, diyerek kapýyý açýnca içeri daldým ve Kenan Baba'nýn yataðýnýn üzerine atladým. Þaþýrdý, ne yapacaðýný bilemiyordu. Doktor tebessüm ederek bize baktý ve:
     -Birkaç dakika görüþmenize izin veriyorum, deyip çýktý. Kenan Baba hem bana sarýlýp beni öpüyor hem de aðlýyordu. Gözlerinden akan yaþlar tüylerimin üzerinden yataða akýyordu. Kenan Baba, hiç konuþmadý benimle. Ne diyeceðini bilemiyordu çünkü. Az sonra bana yiyecek alan hastabakýcý adam geldi, beni kucaklayýp ona vermeden önce son bir defa daha baðrýna basýp öptü.
     Kenan Baba'nýn ameliyatý ile ilgili bilgiyi ta akþam olunca o hastabakýcýdan aldým:
     -Ameliyat çok baþarýlý geçmiþ, uyandý ve ilk sözü seni sormak oldu, diyerek müjde verdi. Sevinçten zýplamaya baþladým. Adam þaþýrdý:
     -Vay be Badi! Sen her þeyin farkýndasýn... dedi.
(Devam edecek...)