GÜVERCÝNLÝ YAZI -1
I
Çarýkçý Ýsmet telefon etti. Çetin, sana bir iþim düþtü, dedi. Bir adam gelcekmiþ. Okumuþ falan… Hatta yazarmýþ. Benim için yazsa da bir yazmasa da. Bizim de kendimize göre yazýp okumuþluðumuz var. Koskoca ortayý bitirdim ben. Lise bir de bu defteri kapattým. Az mý yani? Adam olana çok bile..
Ýsmet; Aman gözünü seveyim. Bana çok iyiliði dokundu. Sakýn bir terso falan yapayým deme, dedi. Kuþtan falan anlamazmýþ. Sen bunu öyle bir okut adam bir derste Anya’yý da görsün Konya’yý da… Meraklýdýr, seni biraz bunaltýr. Çok soru sorar. Aldýrma… Kuþlarla ilgili bir hikâye yazacakmýþ. Bu nedenle iþin içine girip anlamalýymýþ. Ýsmet’e zaten yüzüm yumuþaktýr. Sanki bu yetmezmiþ gibi bir de aðzýmdan girip burnumdan çýktý deyus… Yok, ben bu iþin profesörüymüþüm, Yüz tane kuþçuyu cebimden çýkarýrmýþým. Hadi göreyim seni. Yüzümü kara çýkarma benim.
Yaðladý, yýkadý teslim aldý beni. Sadece istemesi bile yeter. Bir dediðini iki etmeyeceðimi de adý gibi bilir. Güzel adamdýr Çarýkçý, iyi adamdýr, adamýn hasýdýr. Altýndan, pýrlantadan deðerlidir. Birlikte çok kavgaya dalmýþlýðýmýz vardýr. Yerlerde sürünecek kadar içmiþliðimiz. Kaç kere beni sbaþ aðrýtacak iþlerden çekip almýþtýr. Kaç defa evinde saklamýþtýr. Zaten kimse durup dururken birini sevmez. Ýlla ki bir takým yaþanmýþ mevzular vardýr.
Bizimki Çarþamba günü öðleden sonra çýktý geldi. Efendiden takým elbiseli, gözlüklü, sinekkaydý týraþlý tam bir þehir efendisi. Yazarlar böyle mi olurmuþ? Ben de dersen faça yamuk, üst baþ kirli, sakal en az on günlük. Bilseydim kendime biraz çeki düzen verirdim. Dibi mumlu davetiyeyle çaðýrmadým ya. Kendisi çýkýp geldi. Hiç kusuruma bakmasýn. Ben böyleyim arkadaþ. Zaten öteki türlüsü eþek kuyruðundan gramofon iðnesi…
II
-     Senin kafa biraz nanay galiba, dedi.
-     Bilmem,
-      Bi sus , bi sus o zaman… Kim söylemiþse seni kandýrmýþ. Benim kuþlarla hiç iþim olmaz.
-     Ne bileyim ben. Senin için kuþçu dediler. Ben de kanarya, saka, iskete, muhabbet kuþu, Hint bülbülü, cennet papaðaný falan satýyorsun sanmýþtým.
-     Senin kafa biraz nanay galiba… Ben güvercin meraklýsýyým adamým.
Sivri baþýnýn ön kýsmýnda saçlarý kirpi dikenleri gibi dik dik uzamýþtý. Bizim oralarýn Yörüklerine
benziyordu. Esmer, kýsa boylu ve esmer. Sinirli gibiydi. Sürekli yere tükürüyordu. Gözleri fýldýr fýldýr dönüyordu. Telaþlý, aceleci ve varlýðýmdan rahatsýz bir hali vardý. Eðer iþin içeresinde Çarýkçý Ýsmet olmasa yüzüme bile bakmazdý. Onun hatýrýna bana katlandýðý çok belli oluyordu.
-     Peþimden gel, dedi. Ardýndan yürüyüp merdivenleri çýktým. Beton taraçalý evin üstünde
kocaman bir kümes vardý. Yerde plastik su kaplarý ve saçýlmýþ buðday taneleri vardý. Kümesin kapýsýný azýcýk aralayýp içeri girdi. Kapýnýn küçük aralýðýndan birkaç güvercini dýþarý fýrlattý. Kucaðýnda birkaç güvercinle dýþarý çýktý. Eline uçuna çaput baðlanmýþ kargýyý alýp havada salladý. Dýþarý býraktýðý bütün güvercinler havalandý. Salýnan kuþlar biraz yükseldikten sonra kümesin kapýsýný açýp diðerlerinin de çýkmasýna izin verdi. Güvercinler gökyüzünde yükseldikçe küçücük noktalar gibi görünmeye baþladýlar. Elimi alnýma siper edip bakmaya çalýþtým. Ama sýk sýk kaybediyordum.
-     Bu kuþlar artýk geri gelmez, dedim.
Cahilliðime kýzdý.
-     Senin kafa biraz nanay galiba, dedi. Bak þu önde uçan kýrçýllý Mýsýr, arkasýnda Taklacý Mardin
var. Sütbeyazý da taklacý en geride uçuyor. Onun önünde kayýk çeken yoz güvercin var. Ýyi uçar, uzun uçar ama ne teker kapar ne de takla atarlar.
-     Sen onlarý gerçekten görebiliyor musun?
-     Senin gözün kör mü? Sen de baksan görürsün.
-     Sen hangisini seversin. Taklacý olaný mý yoz olaný mý?
-     Senin kafa birazcýk nanay galiba. Kimse yoz güvercinleri sevmez. Oyuncu kuþlar sevilir.
Kelebekler ve taklacýlar daha güzeldir.
-     Ýyi ama neden besliyorsun madem.
-     Onlar damarlýdýr. Öteki kuþlarý toparlar. Kümese indirir.
Ben kuþlardan ne anlarým? Daha önce Þebap, Ateþ Kýrmýzýsý, Çittepe, Miski, Mardin Çakmaklý, Pal
kelimelerinin hiç birini duymamýþtým. Kümesin önünde dolaþan kuþlar önceden kalmýþ birkaç buðday tanesini silip süpürdükten sonra gezinmeye baþladýlar. Kimisi su kaplarýna gitti. Kimisi kümesin tepesine tünedi. Erkekler hemen diþilerin peþine düþtüler. Boyunlarýný ileri uzatýp kabartýyorlar ve gurk gurk diye sesler çýkarýp ortalýðý birbirine katýyorlardý. Nereden bakarsan bak tek eþli bir kuþ için hayli abartýlý yani. Peþinde koþtuðun hep ayný kýz nasýlsa.
-     Çarýkçý Ýsmet akraban mý senin?
-     Akrabadan da öte. Çocukluðumdan beri arkadaþým. Ondan baþka bir de asker arkadaþým.
-     Sýrdaþým, dostum adamým iþte. Bütün akrabamý, hýsýmlarýmý silerim ama Ýsmet’e asla kýyamam.
-     Biraz abartýyorsun bence.
-     Senin kafa biraz nanay galiba… Bi sus da bak þimdi.
Kümesin önün iki avuç buðday serpti. Bütün güvercinler ortaya toplandý. Ýki güvercin yakaladý. Yukarýda güvercinlere göstererek o güvercinlere önce kanat çýrptýrdý. Sonra da salýverdi. Gökyüzünde küçük birer nokta gibi görünen güvercinler takla atmaya, oyunlar yapmaya baþladýlar. On beþ yirmi saniye içinde de yere indiler. Kuþlar kümesin önüne ininceye kadar gözlerini bile kýrpmadan onlarý izledi. Yüz hatlarý gevþedi. Yüzüne bir gülümseme yerleþti. Sinirli ve aceleci bakýþlarý, fýldýr fýldýr dönen göz bebekleri durgunlaþýverdi.
-     Ne oldu þimdi, dedim. Sövecek gibi yüzüme baktý.
-     Senin kafa biraz nanay galiba. Kuþlarýn yaptýðý numaralarý görmedin mi?, dedi. Bu kuþlarýn her birine bir sarý lira verseler satmam, dedi. Anlayana sivri sinek saz…
-     
III
Ýsmet’i Ýzmir’den tanýrým. Liseden sonra Çankaya’da ütücüydük. Köpek gibi çalýþýr ama iyi de para
kazanýrdýk. Ýki sene birlikte ekmeði , tuzu bölüþtük. Sonra ben üniversiteye gittim o askere. Yazarlýðým falan boþ geç gitsin. Bir ara epey heveslendim ama sonra kendiliðinden geçiverdi. Ýyi ki de öyle oldu. Her gün yirmi dört saat cümlelerle gezmek, olay kurgusu düþünmek pek bana göre deðildi. Usta bir anlatýcý olmak ise baþlý baþýna bir marifet... Gerçeði söylemek gerekirse bir kitap fuarýna gitmiþtim. Orada menemen testisi gibi dizilmiþ onlarca yazar vardý. Müþterilerin satýn aldýðý kitaplarý imzalamak için bekliyorlardý. Bazý yazarlar çok tanýnýyordu ve onlarýn önünde kuyruklar oluþuyordu. Ama büyük çoðunluðu yetim gibi boynu bükük birileri çýkýp gelsin diye bekliyordu. Yazar olmak için yetenekli olmak bir yana önce yazdýðýn kitabý kendi paranla bastýracaksýn. Sonra okuyucu ile buluþturup beðendireceksin. Bütün kitap etkinliklerine gideceksin. Tanýnmak için kendini paralayacaksýn. Bütün ödüllü yarýþmalara katýlacaksýn. Þansýn yaver gider de ödül kazanýrsan belki dergilerde falan yazýn çýkar . Böylece insanlara ulaþmak için bir fýrsat elde edersin. Fuarlarda okuyucu gelsin diye bekleþenlerin içinde öyle kötü yazanlar var ki akla ziyan. Keþke yazmasalar diye yalvarasýn gelir. Kim, neden ve nasýl bilmiyorum ama çevrelerinde yazdýklarýna övgüler düzen insanlar var. Onlar da inanýp gerçek sanýyor. Bir kiþi de çýkýp arkadaþ sen yazma. Ne olursun yazma diyemiyor. Ayýp sonuçta, saygýsýzlýk resmen… Güvercin meselesine gelince bütün çocukluðum boyunca etrafýmda hep meraklýlarý vardý. Ben de ilgi duyar gibi olunca babam postayý koymuþtu. Bu eve güvercin giremez. Güvercin girerse sen giremezsin. Güvercin beslenen evin bereketi olmazmýþ. Mademki nefes almaya devam ediyorum o zaman hiçbir þey için geç deðildir. Tutkulu bir kuþçu olmasam da iþi kýyýsýndan köþesinden öðrenmek göz çýkarmaz.

Kasým 2017----- Bursa
Seyfullah ÇALIÞKAN