Yorgunluðumun soluk soluk arttýðý gecelerden birindeyim.

Piþmanlýðý, mutlu anlar ile harmanladýðým tozlu duygularla yüzleþmek vaktindeyim.

Ýlk korkum, kendim.
Yüzümdeki maský çýkarmadan savaþtým hep..
Aþkla, nefretle, kinle, aynadaki kendimle...
Yürekte belki, ama dilimde kabul olmadý bencilce hatalar. Suskunluk baki kalsýn istedim, çünkü korktum.
Kendimden korktum.

Bir sonraki ise affedemediklerim.
Büyük darbeler aldýktan sonra, kötülükleri camdan aþaðý itip mutlu olan insanlardan olamadým hiç.
Çünkü acýttý, tüm darbeler benden büyük þeyler çalmýþtý.
Bir de hala yakamý býrakmayan o sirk soytarýsý var. Susmadan konuþup rüyalarýmý gasp eden. Onun asla ölmeyecek ruhunu öldürmeye and içmiþtim...
Yapamadým, korktum.
Karþýmdaki zeki düþmandan korktum.

Son korkum, hayallerim.
Her gece yattýðýmda, uyandýðým sabah gözlerimi ona açacaðým insaný hayal ediyorum. Ona gidiyorum, geliyorum. Bazen susturuyorum hayallerimde, bazen ise duymak istediklerimi konuþuyor. Gece karasýnda hayalimle beraber vakit geçiriyoruz. Bazen gidip yanýnda fýrtýnalar koparýp bana karþý nefretini izliyorum gözlerindeki, bazen de tek masum hissettiðim yere, göðsüne sýðýnýveriyorum. Geçiyor bir kaç dakikalýðýna herþey. Hatta bazen hayallerim beni uyutuyor. Çok canýmý yakmadan sabah ediyoruz beraber.
Hayallerimi teker teker yazmak istedim hep, yapamadým. Bir sonraki gün yazdýðým kaðýdýn leklenmesinden korktum.
Hayallerimden korktum...

Þimdi ise tüm korkularýma karþý koyuyorum.
Yeneceðim demiyorum, yalnýzca korkularýmýn korktuðu taarruzun davetiyesini veriyorum.
Bu sefer düþsem de, girmeyeceðim o topraðýn altýna. Kazacaðýnýz zemini sertleþtirdim.
Hep, çocuklara yadigar bir kazak gibi sandýkta gizlediðim o hislerimi çýkarýp üzerime giyme vakti.
Kalp þeffaf, dil þeffaf, yalnýzca ciðeri çürüttüm.
Bu sefer, beni ben yapan duygularýmý deðil, acýlarýmý topraða gömdüm.