Çok küçükken 'Ýnsan Ne Ýle Yaþar' adlý kitabý okuduðumda, yazar Leo Tolstoy'un bu soruya cevabýnýn "insan, sevgi ile yaþar" olmasýna anlam verememiþtim. Ýnsan neden sevgi ile yaþardý ki? Sevgi olmadan bir hiç mi sayýlýyorduk, yazar bize bundan mý bahsediyordu, üstelik sevginin olmadýðý yerler hakikaten var mýydý? En basitinden bir anne, çocuðunu zaten hep sevmez miydi ve sevgi varlýðýný her daim sürdürmez miydi? Elbette öyle, fakat sevgi dediðimiz þey bundan mý ibaret?

Biz insanoðlu iþimize gelen her þeyde baþ gösterirken, bir çýkarýmýz yok ise kabuðumuzdan dýþarý çýkmayýz. Artýk sevginin olduðu yerde saygý olmaz, saygýnýn olduðu yerde, deðer olmaz; bunlarýn olmadýðý yerde, biz olmayýz. Bir zaman sonra yaþadýðýmýz her þey kendini tekerrür eder, fakat bizim koyduðumuz isim asla deðiþmez, sevgi.
Sevginin nasýl bir þey olduðunu dinlemeye bile takatimiz yok. Bazen oluyor, bir çiçekle konuþtuðumuz için deli sayýlmýyor, sapýk sayýlmýyor muyuz? Toplum olarak neyin sevgi olduðundan haberimiz bile yok. Böyle bir yerde, insanlara hiçlikten söz edemeyiz. Sevgiyi kabul edemeyen bir toplum, sevginin olmadýðý yerde bir -hiç- olduðunu nasýl kabul eder ki.

Buyuz iþte, bu kadar. Sýrtýmýzda taþýdýðýmýz her þey bizim, yalnýzca bize ait. Ýçimizde duyduðumuz kýpýrtý biziz, o kýpýrtý bizim. Ellerimizle tuttuðumuz baþarý bizim, baþarý yalnýzca biziz. Yürüdüðümüz yollar, dinlediðimiz her þey, þaþýrdýðýmýz, yoklama aldýðýmýz, tarttýðýmýz, yanlýþa düþtüðümüz, umut aradýðýmýz her þey, yalnýzca, biziz.
Tutulamayan ve tutulan matem, matem biziz.

Ýçimde taþýdýðým, -mavi gözlü bir kansere yakalandým- dediðim, ellerini nereye koysa yakýþtýrdýðým adam, benim. Yaþamýmýn bazen yalnýzca bir fotoðraftan ibaret oluþu da benim. Dans ettiðim boþ sokaklar benim, kýrýlan sokak lambalarý da. Zeca'nýn yüreðinde taþýdýðý kurbaða, benim; ben, buyum.

Ýçimizdeki çeliþkiler,
akýp giden zaman, þu beþinci sýnýf artistik acýlar, çekilen düþ sancýlarý ve aslýnda her þeyin yalan oluþu.
Yalan, biziz.