Þairlerin yüreði kocamandýr, yeryüzünün sýnýrlarý kadar. Bazen vatanýn Güneydoðu'sun da ki insanlar girer oraya, bazen batýsýndaki, bazen kuzeyindeki uzun burunlu, takalarla balýk tutanlar.


Ýnsanlarý sevmeye mecburdur þair; çünkü onlardan nemalanýr, onlarý yazar. Mecburluðunu bir tarafa býrak, insanlarý sevmek þairliðin olmazsa olmazlarýndandýr. Sade insanlarý mý, tabiatý, diðer canlýlarý, rüzgarý, güneþi, ayý...


Gördüðü her olumsuzluðu ya da güzel þeyleri dili döndüðünce, kalemi yettiðince yazmaya çalýþýr. Vatanýn bir köþesinde arýza varsa; terör olayý veya ekonomik kriz, sel baskýný, deprem; bunlarýn hepsi ayný þekilde þairin yüreðinde de vardýr. Þehit olan bir askere hüngür hüngür aðlar. Selin yok ettiði tarlaya, çiftçiye acýr. Depremin yýktýðý evlerin altýnda o da kalýr...


Doðu Türkistan'da Müslümanlara zulüm yapýlýr; þairin yüreði, beyni oradadýr. Japonya'da metroya bomba konur; o bomba hem orada, hem yürekte patlar. Güney Amerika'da darbe olur; yürek de darbe yer. Afrika'da açlýktan çocuklar ölür; aðzýna bir þey alasý gelmez þairin.


Þaire en yanlýþ yaklaþýmlardan biri; bu solcu þair, öbürü saðcý þair, bir diðeri bilmem neci þair yakýþtýrmalarýdýr. Vatanýný sevmenin, insanlarý sevmenin solculuk, saðcýlýkla alakasý yoktur.


Onlar bu toplumun aynalarý dýr, kýyamete kadar parlayacak olan. Ýnsan aynaya baktýðý zaman hep kendini görür. Sevgi ve Saygýlarýmla...