Madem öyle, haydi git.

Ardýna bakma, ne olurum diye de getirme aklýna, sadece git. Zaten hep gitmelerde deðil miydin? Alýr alýr da gitmez miydin baþýný? Önceleri dönüp dolaþýp geleceðini bilir, nerede kaldýðýný merak bile etmezdim. Þimdi hepten giderken birgün gelecek diye avutmayacaðým kendimi, bu sefer hepten gittiðini kendime öyle kabullendirmiþim ki. Haydi güle güle, yolun açýk olsun…

Biz yetmedik sana. Saçýmý süpürge ettim, akladým pakladým, karnýný doyurdum, söküðünü diktim, sýrtýný ovdum. Ya gençliðime ne demeli? Yok, biz yetmedik sana. Biz, bal gözlü oðlanla ikimiz. Oysa ne kadar da severdin. Nereden geldi bu fýrtýna? Kim verdi bu lanet olasý akýllarý sana? Tutturmuþun bir yazmaktýr, bildim bileli hep ayný. O kaðýtlarý sobalara basmalý, tandýrlarda yakmalý o kitaplarý, seni bizden alan o fikirleri yasaklamalý desem de boþ… Durup dururken, ortalýk yerde hiç bir þey yokken gelip alýrdý seni, habersiz, kapýlarý vurmadan, alýr giderdi. Geride kalan bomboþ bir torba yýðýný, düþünür dururdun. Ne düþünüyorsun, neler kuruyorsun derdim de duymazdýn bile. Ya geceleri yataktan fýrlamalara ne demeli? Kalkýp kalkýp masalara kapanmalara? Susamýþ gibi yazardýn, ne yemek ne içmek gelirdi aklýna, ne biz ne oda, ne dünya, hatta bazen çýplak geçerdim de yanýndan, farkýma bile varmazdýn. Varsa yoksa nalet olasý yazýlarýn. Bilmem ki onlarla mý yatardýn?
Bakýyorum etrafýma, bir boþluk býraktýn evet. Tuhaf bir yalnýzlýk. Arasýra eski çamaþýrlarýndan, kýyýbucaktan kaðýtlarýn geçer elime. Ufak ufak notlar, tuhaf betimlemeler. Birinde þöyle yazmýþsýn: “Azaldý acým, demek ki yoksun…” ne demekse, neyi düþünerek yazmýþsan artýk. Bir baþkasýnda da þöyle yazýyordu: “Sevgiler eskiyor.” Doðru mu bu? Eskir mi sevgiler durduk yerde? “O hep yeniden yaratýlmalýdýr” derdin. “Yeniden yaratmayý kestiðin anda sevgiler eskimeye baþlar”. Kimbilir, belki de benim sevgiyi yeniden yaratmaya mecalim kalmamýþtý…

Ellerimin içinde oldu deðiþimin. Gözlerimin önünde. Sabun eridikçe küçülür ya, sen eridikçe çoðaldýn, yeni þeyler yazdýkça, ürettikçe arttýn. Biliyordum adým adým gittiðini. Benden, bizden uzaklaþtýðýný, her geçen gün farklýlaþtýðýný korkarak görüyordum; ama elimden birþey gelmiyordu. Tek yapabileceðim þey kýskanmaktý seni elimden alaný; ama o karþýmda duran, boðazlýyabileceðim bir þey de deðildi, nasýl baþederdim elle tutulup gözle görülmeyen bir düþmanla? Çok acý çektim, çaresizlik içinde izledim gidiþini. Sonra kendi kendime giderse gitsin, dedim. Cehenneme kadar yolu var, dedim, akýllý bir adam olsa böyle yapmaz, dedim. Ciddi deðildim bunlarý söylerken ama içimden bir ses “býrak gitsin”, diyordu. “Býrak gitsin, yoksa ölecek...”

O tartýþmamýzda nasýl da baðýrmýþtým sana. Son silahýmý kullandýðýmý biliyordum.
“Ya yazmak ya biz. Seç haydi!”
Çenem kopsaydý da demez olsaydým. Yo gittiðin için deðil, seni böyle bir seçim yapmak zorunda býraktýðým için. Ya da en azýndan böyle bir seçim karþýsýnda kalmana yol açtýðým için. Artýk iyice anlýyordum ki, sen artýk benim deðilsin. Seni artýk bu evde tutamam. Sen artýk biraz biraz baþkalarýnýn da olmuþtun. Ne tuhaf, gözlerimin önünde gün geçtikçe çoðalmýþtý sahibin. Zamanla kendine bile ait olmadýðýn gerçeðine vardýðýný itiraf ettiðinde geriye senden kederle bakan bir çift göz kaldý. Evet doðrusu buydu; sen artýk kendine bile ait deðildin.
Þimdi kalbinde büyük sevgiler, büyük çatýþmalar, büyük burukluklar, büyük aþklar, coþkular… Her duygunun en büyüðü, en içlisi. Hadi git, ne diyeyim. Biz hep burada olacaðýz. Yüreðinde yeryüzüne saçýlmýþlýðýnla git haydi. Fazla daðýlýr, yörüngeni yitirirsen yüreðine sor, ondan baþka bir pusulaya ihtiyacýn olmayacak; benden de alýp giden o deðilmiydi?

Gittin iþte, yoksun...