Hafif yaðýþlý bir akþam, Malofisspor olarak tam kadro kötü ýþýklandýrýlmýþ Ýzmit’teki Eski Stadýn toprak zemininde idmanýmýzý yapýyorduk. Sahanýn bir bölümde oyuncularla yuvarlak olmuþ, açma germe hareketleri yaparken, takýmýn hem baþkaný hem hocasý, hem abisi ve hem de yeteneksiz forvetimizin babasý olan Hüseyin Hoca bana bakýp, “hadi hadi, en iyi senin yapman lazým bunlarý” dedi. Daha hiç ilk on birde sahaya çýkmamýþ, hatta oyuna sonradan da öyle pek girmemiþ, tribünde deðil de yedek kulübesindeyse haline þükretmiþ biri olarak açma germe hareketlerini niye en iyi benim yapmam gerektiðini anlamamýþtým. Kafa mý buluyor acaba diye iyice bir süzdüm hocayý, gayet ciddi duruyordu. Allah’ým ne saçma bir þey bu, cevap vereyim diye de suratýma dikkatle bakýyordu. Ne diyem ben sana þimdi hoca efendi, açma germe konusunda niye bu kadar büyük beklentiye girdin acaba? Alt tarafý spordan önce ya da sonra birkaç saçma sapan hareketle vücudu esnetiyorsun. Biri gelip beni “ooo bunu en iyi Murat yapar, kaslarýný öyle bir esnetir, vücudunun elastikliðini öyle artýrýr ki inanamazsýn, onu açma germe yaparken izlemek insana haz verir” diyerek övse aðzýný burnunu kýrardým onun. Düþününce bile sinirlendim, piiis, lafa bak hele…

Hoca suratýma ýsrarla bakmayý sürdürünce istemsizce: “niye ki hocam?” diye sordum. Þaþýrarak sordu: “e ilerde sen de öðreteceksin bu hareketleri çocuklara” dedi. Allah’ým giderek Badi Ekrem ve Ýnek Þaban’a dönüþüyorduk. “Hangi çocuklara efenim?” diye sordum. Suratýndaki þaþkýnlýðý adam akýllý süzeyim diye dikkatle bakýyordum, þaþkýnlýkla birlikte baþka detaylarda keþfettim yüzünde, misal susak aðýzlý oðlu gibi onun da gözler hafif þehlaydý. Etrafýna sanki birini arýyormuþçasýna hýzla bakýndý ve bana dönüp: “Sen BESYÖ’de okumuyor musun?” diye sordu. Te Allah’ým ya, kiminle karýþtýrýyordu beni bu adam. Acaba ilk 11’e giremememin sebeplerinden biri de bu muydu? Beni takýma aldýðýný sanýp BESYÖ’de okuyan lavuðu mu oynatýyordu? Tribünde olduðum zamanlarda sorun yok ama yedek kulübesindeyken beni kim olarak algýlýyordu? Hafif sinirle: “yok hocam ya ne BESYÖ’SÜ” dedim. Boynunda asýlý düdüðünü aðzýna götürüp bir iki kez çalýp “tempo, tempo” deyip baðýrdýktan sonra bana dönüp “Allah Allah öyle mi ya?” dedi. Bedenen oradaydým ama ruhen takýmdan ayrý düz koþu yapýyordum. Ben ki her idmana þevkle geliyor; takým kenetlendi, galibiyet yemeni etti, Murat yýlmýyor her idman üzerine koyuyor, Murat’la takým arkadaþý Enes buluþtu kahkahalar havada uçuþtu diye içimden spor ve magazin gündemi sunarken aðzýný kýrdýðýmýn hocasýnýn yaptýðýna bak.

Ýdmaný çift kale maçla bitirip soyunma odamýzýn da bulunduðu kulüp binasýna doðru yürümeye baþladýk. DMO'nun mal deposunun bulunduðu yerden köhne kulüp binamýza doðru yürüdük. Ter ve rubetin birleþip ortaya çýkardýðý kokuyla kendimizden geçtiðimiz soyunma odamýzda hocanýn susak aðýzlý oðlu ve diðer takým arkadaþlarý ile kýyafetlerimizi çýkarýyor, bir yandan da haftasonu oynacaðýmýz 2. amatör küme maçýnýn kritiðini yapýyorduk. Sýcak suyun aktýðý iki odamýz vardý ve çeþmesinin duþ baþlýðý yoktu. Ucuna baðladýklarý hortumla yýkanýyorlardý ve tabii hortum olunca ister istemez sulu þaklarýn önü alýnamýyordu. Ben bu duþ kuyruðuna hiç takýlmadan üzerimi deðiþirir, terli terli evin yolunu tutardým hep. O günde erken çýkýp, karanlýk mal deposunun arasýndan geçerken, iki gün sonra oynayacaðýmýz maçý düþündüm. "Mental ve kondisyon açýsýndan maça hazýr hissediyorum, hocamýz görev verirse elimden geleni sahaya koyacaðýmýndan kimsenin þüphesi olmasýn" diyordum basýna verdiðim hayali demeçte. Karanlýk mal deposunu geride býrakýp, Seka Camii'nin uzakta yanan ýþýklarýna doðru yürürken, yakýnlardan havaya sýkýlan iki el "hav sesi" duydum. Ananý avradýný iki köpek bana doðru geliyordu, önce hýzlý adýmlarla yürüdüm, köpekler koþmaya baþlayýnca deparý basýtým. Yaptýðým idmanlarýn hakkýný veriyordum, ardýma bakmadan koþuyor, önüme çýkan karartýlarýn üstünden atlýyordum. Bereket köpekler epey geride kalmýþtý. Zaten ilgilerini çöpün kenarýnda hareket eden bir kutu çekmiþti. Seka Camii'nin yanýndaki üst geçide yaklaþýnca tekrar haftasonu oynayacaðýmýz maçý düþündüm. Üst geçitten karþýya yürürken yolun tam ortasýnda hareket eden bir bisküvü kutusu dikkatimi çekti, kutuya doðru koþup geliþine, karþýdaki hayali kalenin doksanýna niþanlayarak Ercan Taner'in o muhteþem anlatýmýyla vurdum. Ve fakat hafif ýslak kutu, bozuk zeminde havanýp 1 metre önümde daðýldý. Gol kaçmýþtý, ben yine sahanýn azizliðine uðramýþtým. Ama Hüseyin Hoca ile maceramýz yeni baþlýyordu...