Çok uzun bir yoldan geçiyorsun. Gözlerin kimi kapalý kimi açýk. Açýk olduðu zamansa çoðu zaman güneþin parlak ýþýðý öyle çok gözünü alýyor ki gördüðün sadece kafanda tasarladýklarýnýn hayali oluyor. Herkesi, kendin nasýlsa öyle görüyorsun. Davranýþlar seçici deðil. Her iliþki kuraný iki gün sonra telefonda bir þey isterken bulmayý beklemiyorsun.
Ayný bardaktan su içtiðinle beraber yürürken yolda yalnýz kalmayý beklemiyorsun habersiz. Aksine çukur varsa yolda görmez, duymaz diye elini tutuyorsun. Tuttuðun notlarý paylaþýyorsun hatta bilmediðini farz edip kopya bile veriyorsun. Yarýn ayný iþyerinde çalýþýp senden önce toplantý odasýna girip senin anlattýklarýný kendininmiþ gibi paylaþmayacak gibi.
Aþýk oluyorsun hiç evlenmeyecek gibi. Öyle yoðun ki duygularýn hepsini bitirip yarýna kalmasýn diye uðraþýyorsun. Yerine baþka baþka hislerin alacaðýný bilmiþ kahin gibi.
Tasarladýðýn her þeyin olabileceði umudu, yerine getirebilecek gücü sana büyük bir minnettarlýkla sunuyor. Bazen öyle kesiþme noktalarýnda kalýyorsun ve öyle olabilecek þeylerden asla olmayacak þeyler için vazgeçiyorsun ki o güç sana buna katlanacak zihni de baðýþlýyor.
Zamanýn yavaþ aktýðýný damarlarýnda hissediyorsun bu yüzden her þeyi hýzlandýrmak, oyunun bir sonraki kuralýný öðrenmek için yanýyorsun. Ama
-Kurallarýn gerçekte hiç deðiþmediðini, deðiþen tek þeyin senin gözüne kaçan ýþýðýn gitgide sönük bir muma dönüþtürüldüðünü,
söyleyenleri alaycý alaycý süzüyorsun. Zira sen öngörebilen ve dinamik yapýnla bütün düþmanlardan kendi dünyaný kurtarabileceðinden eminsin.
Pencereden yansýmana bak þimdi …………………………..