Siz minibüsçü Sezai Aðabeyi tanýmazsýnýz... Küçükçekmece ile Avcýlar arasýnda yýllardýr direksiyon sallar durur... Mahalleden de bizim büyüðümüz aðabeyimiz olur kendisi... Ýki sokak aþaðýmýzda oturur. Kimi zaman para bile almaz bizden. Israr edersek ''Pataklarým bak haytalar benim elime doðdunuz, bir daha ki sefere verirsiniz.'' der de baþka bir þey demez...


Hepimiz delikanlý olduk zamanýnda. Kanýmýzýn kaynadýðý, yüreðimizin pýr pýr ettiði zamanlar oldu. Her delikanlý gibi biz de sevdalandýk birilerine... Sevdik be iþte! Anlayýn arkadaþ. Hem de ne sevme, ne aþk, delicesine de akýllý delilik bizimkisi... Seksenli yýllar zor yýllardý... Anarþi kol geziyordu. Öyle herkese göz süzüp de yanaþamazdýnýz. Ya da göz süzerdinizde, bazen solcu, devrimci bacý çýkardý, bazen ülkücü bacý... Onlar ile arkadaþ olmak için onlar gibi olmak zorunda kalýrdýnýz... O da bizim racona ters...


Allah'dan bizim Nurcan ile tanýþmamýz ve bir araya gelmemiz seksen ihtilalinden sonralara dayanýr. Pek siyaset girmedi bizim aþkýmýzýn arasýna... Biz mutluluðumuzu Minibüsçü Sezai Abiye borçluyuz. Nasýl ya, dediðinizi duyar gibi oluyorum... Durun caným hemen heyecanlanmayýn hepsini anlatacaðým yavaþ yavaþ...


Nurcan o zaman çok alýmlý çok güzel bir kýzdý, bendeniz Ýsmail'in hanýmý da haliyle þimdiki zamanda ayný o günkü gibi deðerinden hiç bir þey kaybetmedi... O güldü mü benim de yüzümde güller açar... O zaman pek yanaþamýyorduk birbirimize. Daha doðrusu ben yanaþamýyordum da o bana sürekli gülücükler atýyordu... ''Ulan Ýsmail yanaþsana þu kýza beraber yürüyelim mi desene, arkadaþ olabilir miyiz desene, iki muhallebi kaþýklayalým mý desene.'' diye durmadan kendim ile hesaplaþmalar yaþýyordum. Minibüsçü Sezai Aðabey de biliyor benim Nurcan'a yanýk olduðumu...


Neyse lafý uzatmayalým. Bir gün Sezai Aðabey döndü bana ''Oðlum, evladým Ýsmail sen bu kýz için yanýp tutuþuyorsun belli ki niye gidip konuþmuyorsun?'' dedi demesine de ''Aðabey kolay mý öyle Nurcan ile konuþmak bana git kýrk sekiz ay askerliðini bir daha yap de ama bunu deme.'' dedim. Sezai Aðabey güldü hem de gözünü gözüme dikti. ''Bak ben sana bir kýyak yapayým da bunu unutma ömrün boyunca hemi Ýsmail'im.'' Þaþýrmýþtým ve de heyecanlanmýþtým bayaðý... ''Nasýl bir yardýmýn, kýyaðýn olur ki aðabey?'' dedim. Sezai Aðabey aldý sazý sözü eline ''Bak Ýsmail'cim sabah sen Nurcan ile arabaya bindiðinde kalabalýk oluyor zaten, hemen Nurcan'ýn arkasýnda dur.'' Þaþýrmýþtým! ''Ne olacak sonra ki aðabey?'' Sezai Aðabey devam eder. ''Dur oðlum anlatýyorum acele etme, sonra sen Nurcan'ýn tam arkasýnda durunca ben önüme sanki bir kedi köpek ya da insan çýkmýþ gibi sert bir fren yaparým, Nurcan'da tam düþerken sen onu havada yakalarsýn tamam mý?'' Hmm bir düþünmeli demiþtim. ''Vallahi iyi fikir aðabey bundan iyisi Þam da kayýsý, körün istediði bir göz Allah verdi iki göz. Ne diyeyim Allah derim.'' Þapka çýkartýlýr bu fikre...


Sonra ki günlerde hemen hemen her gün Nurcan ile ayný anda ayný saatte minibüse biniyorduk ve her gün Sezai Aðabeyim sað olsun iki üç kere sert frenler yapýyordu. Eee tabi ben de boþ durur muyum Nurcaný tam düþerken havada yakalýyordum ki hem de ne yakalama. Nurcan'ýn arkasýnda panter kaleci bile olsa benim kadar güzel yakalayamazdý Nurcaný... Hatta bir keresinde az kalsýn tutamýyordum da kýz neredeyse kapaklanacaktý yere, sonrada bizim mutluluk balon gibi uçup gidecekti... Direkten dönmüþtük o gün... Ya iþte böyle yirmi dokuz seneyi tamamladýk Nurcaným ile... Sezai Aðabey olmasaydý yanmýþtýk hem de ne yanma... Ben hala için için yanýyor olurdum Nurcanýma...