Barika-i hakikat, müsademe-i efkârdan doðar.

Namýk Kemal'in bu veciz sözü, mutlak doðruya ulaþmayý amaç edinmiþ felsefenin yöntemini teþkil eder. Mesele bir fikrin onaylatýlmasý deðil; farklý fikirleri dinlemek ve bu fikirlerin doðru kýsýmlarýný tözümüze kazandýrmaktýr. Ancak bu suretle mutlak doðruya olabildiðince yaklaþabilir, bu þekilde tatmin olabiliriz.

Yalnýzlýk ne kadar süblime edilirse de hakký teslim edilemez belki; lakin çevreyle münasebetin, müþahede eyleminin ve en önemli meziyetlerimizden birisi olan konuþmanýn da ayrý önemi vardýr. Unutmayalým ki yüzyýllar geçmesine raðmen iptidai niteliklerimiz hâlâ yerli yerinde, bunlardan en önde geleni olan aidiyet doyurulmasý gereken en büyük ihtiyaçlardan birisi. Türdeþleriyle iletiþim kurmaktan yoksun beþer hayattan kademe kademe kopar, iþte o zaman yalnýzlýk marazi mahiyet alýr, tefekkür yerinde sayar, dogmatik hâle gelir ve faydadan çok zarar getirir.

Önümüze çýkan yeni mesele: Doðru kiþilerle münasebet kurma. Müþahedenin iyisi kötüsü olmaz, lakin çevre dediðimiz devasa teþekkülün uç noktalara dahi varan müspet ve menfi türleri mevcuttur. Kendisine bir þey katmayacak, belki de zararda bulunacak mahlukatýn, bireyin yaþamýnýn bütün kýsýmlarýndan atýlmasý zaruridir. Buna mukabil güzel insanlarla tanýþmalý, dostluk kurmalý, karþýlýklý fayda saðlamalý.

Elimizde olmayan birtakým etkenlere raðmen muhakkak olan bir þey var:
Hayatýn kontrolü bizim elimizde.
Daha iyi yaþamak da, daha kötü yaþamak da.

Düþünmeli, birlikte düþünmeli, kendinde keþfetmeli.