Yerdeki halýya iliþiyor gözlerim. Birçok yeri lekeli. Geometrik þekilli, biraz solmuþ da olsa renklerin nerdeyse hepsi var. Kenarlarýndaki püsküllerin yarýsý kopmuþ. Sað ayaðýmla bir tekme atýyorum püsküllere, bir tutam daha kopuyor. Daha önceki kopmalarýn da sebebi bu olabilir mi? Dýþarýdan gelen bir ses duyuyorum, camýn yanýna gidip perdeyi açýyorum. Kimsecikler görünmüyor. Sokak lambasý ortalýðý gündüz gibi aydýnlatýyor. Karþýda 3-5 katlý apartmanlar var. Bazýlarýnýn giriþ kapýlarýnda ýþýk yanýyor. Iþýðý yanan daire ise hiç yok. Sokaða derin bir sessizlik hakim; sanki hiç yaþam belirtisi yok gibi. Buraya “Ölüler Sokaðý” adý verilse, çok yakýþýr. Sessizlikten korkuyorum, az önce de sesten korkmuþtum. Korkmadýðým ne var ki? Her þeyden korkuyorum; hatta kendimden.
     O ne! Hani sokakta kimse yoktu, oysa þimdi uzun boylu, siyah saçlý, kolunda siyah bir çanta, ayaðýnda bir karýþ boyunda topuklu ayakkabý, üzerinde fosfor yeþili elbise, seksapel bir kadýn kýrým kýrým kýrýtarak kaldýrýmda yürüyor. Ayakkabýlarýndan çýkan “Tok, tok, tok...” sesleri bana kadar geliyor. Gecenin ilerlemiþ saatinde bu ne cesaret! Tek baþýna. Yok deðilmiþ, arkasýndan iki adam geliyor; birinin üzerinde ceket diðerinde sadece gömlek var. Ýkisi de ayakkabýlarýnýn arkasýna basmýþ, ayaklarýný sürükleyerek yürümelerinden belli. Aðýzlarýnýn þapýrtýsýný, ben ta buradan duyabiliyorum. Kadýn durdu, adamlar da. Ýki taraf da yürüyüþ mesafesini korudu. Kadýn elindeki çantayý adamlardan tarafa attý, aslýnda kýzgýnlýkla fýrlattý. Küfür de etmiþtir, aðzý ve yüzü bu izlenimi býrakýyor. Kadýn üzerindeki birer birer çýkarýyor; üryan kaldý. Eski yunan tanrýçalarýnýnkine benzeyen bir vücudu var. Tam sokak lambasýnýn altýnda olduðu için en ince ayrýntýsýna kadar görülebiliyor. Adamlar da olduklarý yerde üzerlerindeki giysileri çýkarmaya baþladýlar. Kadýn, þuh bir kahkaha attý. Ýþte burada film koptu, bir de baktým ki ne kadýn var ne de adamlar. Nereye gittiler, hiç yok muydular zaten? Nasýl olmazlar, ben az önce hepsini gördüm.
     Perdeyi kapattým, duvarlarý sayýyorum: Ýlki üç, sonraki beþ, tekrar üç, sonraki dört... Masamýn üzerindeki kalem kutusunu karýþtýrýyorum, keçe uçlu bir kalem arýyorum. Buldum, rengi kýrmýzý ama olsun; aslýnda diðer renklerden daha çok iþime yarar. Kalemle duvarlara numara yazýyorum: En son yazdýðým rakam beþ, önceki üç, dört, beþ, dört... Duvarlar kýpkýrmýzý.
     Pencerenin yanýndayým, perdeyi açýyorum. Sokak lambasý yanmýyor, ortalýk günlük güneþlik. Güneþ karþýdaki apartmanlarýn boyunu geçmiþ. Sokak insan ve otomobil dolu. Onlarca, belki de yüzlerce insan ve otomobil olmasýna karþýlýk sessizlik hükmünü sürdürüyor; bunlarýn hepsi ölü olmalý. Ama ölüyseler nasýl hareket ediyorlar, diye de sormadan edemiyorum. Ýyisi mi kapatayým perdeyi.
     Bilgisayar çalýþmaya baþladý, kendiliðinden. Sandalyenin üzerine, yere düþmüþ olan minderi alýp koydum, oturdum. Klavyenin tuþlarýna basýyorum, basýyorum, basýyorum. Iþýk var görüntü yok. Bozuldu mu? Dert deðil, bozulursa bozulsun! Ýþte görüntü de geldi, kocaman harflerle “Google” yazýyor. Ekranýn sað alt köþesindeki saate bakýyorum: 03.26. Hani az önce sokakta gündüz vardý? Tekrar camdan bakmaya karar verdim.
     Þimdiki görüntü gece. Sokak gene ýssýz ve sessiz. Karanlýk kaçak güreþen bir sporcu gibi saklanmýþ bir yerlere. Sokak lambasý siyahý kovalamýþ, o da pusuya yatmýþ bekliyor, ya lâmba kýrýlsýn ya da elektrikler kesilsin diye. Yok yok, benimle alay ediliyor; dakikalar içinde geceden gündüze, gündüzden geceye geçiþin baþka bir izahý var mý?
Devam edecek...