Dogrusu ya anlatýlmak istenenlerin en ozgur kaldýðý yer;satýrlardir bana kalýrsa. Hele ki o kelimeler “kýymetli”nin ellerinden çýkmýþsa...Okursun,okursun,okursun...Ezberleyene kadar...
Aþk bir anlamda kafanda çizdiðin hayale,kendi yakýþtýrdýklarýni giydirmek ise manevi anlamda;O’nun elinden çýkan her bir kelime baþka bir mana kazanýr ki,o manada boðulup gitmenin hazzý tüm gerçekliklerden daha gerçek,tüm dokunuþlardan daha sýcak,tüm hislerden üstündür. Üstündür;çünkü o an tam olarak sana ,sadece sana aittir. “Kýymetli” bilmez,anlatsan anlamaz,elini tutsan hissetmez senin hissettiklerini.Tümüyle sendedir o satýrlarý okuduðunda sen... Ama artýk O deðildir.Sendedir...sendendir...aldatmaz..aldanmaz...býrakýp gitmez... zaman geçmez...Sen nereye koyarsan orada þikayet etmeden durup bekler.Hatirlanmayi bekler...Ozlenmeyi bekler... Aranmayý bekler...Deðil mi ki aþk aslýnda asla iki kiþilik olmamýþtýr. Aþk hep tektir... Tek kiþiliktir... Tek candadýr... Tek tendedir... Öyle bir zaman gelir ki aþk...“Beklediðin” olur... O hayalin hazzýna öyle bir alýþýrsýn ki,gerçeklerin vasatlýðý altýnda ezilir zaman zaman.gördüðün düþün pýnarýdýr oysa “kýymetli”...Olmadan olmaz...Olsa da olmaz...Gelse de olmaz... Gitse de olmaz...Kývrandýrýr hasreti ya,beklersin þimdi... Bir kelime...bir cümle... bir gülümseme olup aksýn istersin kalbinin çorak topraklarýna...acý mýdýr,haz mýdýr beklemek? Ölüm müdür,yaþadýðýnýn farkýna varmak mi?vuslat midir aþk,vuslatý beklemek mi? Mecnun gibi...Leyla’sý olmak midir aþk? Leyla olup beklemek mi? Yakýn olabilmeku mi,yakýn olabilmeyi hayal etmek mi?Yakin olunursa kaybedilecek korkusuyla uzaktan sevmek mi,hissedebilmek için dokunmak mi?