Öyle içten, öyle samimi bakardý ki insanýn gözlerine, öyle candan yavrum derdi ki; ben insanlarý sevmeyi biraz da ondan öðrendim. Þu satýrlarý yazarken, azýcýk gözlerim nemlendi; Kim mi? Benim rahmetli anneannem Mihrizat Haným. Sade o da deðil, daha da sevgi dolu nice akrabalarým. Amcalarým, teyzem, eniþtem, halam ve tabi annem babam...

Anne tarafýndan sülalede ilk torun olduðum için, beni çok sevmiþler. Doðduðunda iki kilo iki yüz gram gelen bir çocuðu, üç ay da tostoparlak bir çocuk haline getirmiþler...

Ýlkokulu bitirene kadar Bahçelievler'de iki katlý müstakil sobalý bir ev de oturduk yýllarca. Alt katta büyük amcam, üst katta biz ve bahçede bir sürü meyve aðacý, kayýsýsýndan dutuna kadar. Daha hormonlu besinlerin insan hayatýna girmediði, tabiatýn þimdiki kadar kirlenmediði, tek kanallý televizyonlarýn olduðu, bozacýlarýn ve bekçilerin sokaklarda gezdiði zamanlarda çocuktuk biz. Mahallelerde komþuluk üst düzeydeydi her zaman. Þimdiki gibi yetmiþ daireli apartmanlarda üç beþ sene de bir birbirinin yüzünü anca gören insanlar gibi deðildik. Sokak oyunlarýný gören bilen ve birebir yaþayan en son nesildik belki de...

Þimdi ki çocuklara bakýyorum ve acýyorum, hepsi bilgisayar maðduru, ortaokulu bitirmeden gözlüklerini takýyorlar. O kadar saat bilgisayar baþýnda oturursan, gözde bozulur, Allah muhafaza akýl saðlýðýda...Bir makinayý aþýrý derecede sevmek, en kýsýr sevgilerden biri olsa gerek. Ýletiþim yok makina ile insan arasýnda... Yeri geldi mi bir kedi ile, karýnca ile, kurbaða ile bile iletiþim kurabilir, yýkýlmayacak sevgi köprüleri oluþturabilirsin... Bilgisayar ile ancak köprü projeleri elde edersin taþ ve betondan...

Hani güzel bir þarký var, çoðunuz bilirsiniz sözlerini''Gözler kalbin aynasýdýr, yalan nedir bilmez onlar'' diye devam eder gider. Tanýdýðýnýz ya da tanýmadýðýnýz, bazý insanlar yanýnýza geldiði zaman, gözlerinin içine bakýn, o an bir elektriklenme illa ki oluyor, karþýnýzda ki kadýn veya erkek ile. Kimisinden pozitif elektrik alýr, kimisinden de negatif elektrik alýrsýnýz, çok itici gelir size, bir an önce çekse de gitse, þu adam yanýmdan, iþyerimden dersiniz, negatif elektrik aldýklarýnýza. Kemgöz, nazar bunlar hep olan þeyler. Ýþimiz ticaret olduðu için çevremizde dolu bu tip insanlar...

Bazen de kaderin tecellisi midir nedir, yirmibeþ otuz sene önce ki olaylarýn hikmeti çok sonralarý çýkar karþýmýza. Bir ayet-i kerime de þöyle diyor insanlara Rabbimiz özet ile ''Sizin hayýr gibi gördüðünüz olaylarda þer vardýr, þer gibi gördüðünüz olaylarda da hayýr vardýr, bunlarý siz bilmezsiniz, biz biliriz'' Ortaokulda bir Türkçe öðretmenimiz var Ganime haným, daha sekiz yýllýk kesintisiz eðitim baþlamamýþ o tarihte. Sömestri Tatilinde, Reþat Nuri Güntekin'in ''Damga'' isimli kitabýný ödev verdi ''Bunu baþtan sona yazacaksýnýz'' diye... Çocuðun biri parmak kaldýrdý, iki seneliklerden '' Özet mi hocam''diye sordu. Hocamýz yine ýsrarla''Hayýr yazacaksýnýz baþtan aþaðý'' dedi... O zamanlar bunun hikmetini anlamamýþtým o çocuk yaþýmda, yýllar sonra kafama takýlýnca buldum, hocam bize noktalama iþaretlerini belletmek üzere vermiþti o ödevi... Lise birinci sýnýftayýz, yer yine Bahçelievler Deneme Lisesi, sene sonu güm iki dersten, daha liseye alýþmadan. Ýki dersten biri fizik, biri edebiyat. Sýnýf tekrarý yaparken, mart ayýnda da sarýlýk hastalýðýna yakalan, bir ay okul yok, bir kere daha kalsam belge alacaðým. Dýþarý çýkmak yok, caným sýkýlýyor ev de, anneme basit bir mýzýka aldýrdým. Öyle yavaþ yavaþ çalaraktan, bugün bir þeyler dýmbýrdatýyoruz kendi yarý çapýmýzda. Onun için hiç üzülmeyin, baþýnýza kötü bir olay geldiðinde, hepsi Allah'ýn dilemesi ile oluyor, ayette de belirtildiði gibi''Allah dilemezse siz bir þey dileyemezsiniz.''

Biraz da din ile sevgi arasýnda ki baða girelim. Din adamlarýnda olmasý gereken en büyük özelliklerden biri kanýmca önce bilgi, sonra sevgi. Birçoðu televizyonlara çýkýyor ara ara dikkat ile inceliyorum, çoðunun etiketinde profesör ya da doçent yazýyor, belki bilgi olarak normal dini bilgiye sahip insanlardan çok derinler, ama çoðunun insanlara tepeden bakan bir halleri var, ya da ben öyle algýlýyorum en azýndan. Yýllar önce çok takdir ettiðim bir Diyanet Ýþleri Baþkaný'mýz vardý Dr. Lütfi DOÐAN. O konuþtuðu zaman yüzünde güller açardý, sevecen, yumuþak baþlý, insanlara asla tepeden bakmayan, korkutmayan bilakis sevdiren, karþýsýnda ki bilgisiz ise hor görmeyen, sert söylemlere konuþmalarýnda asla yer vermeyen. Ýþte böyle Ýslamý ve Müslümanlýðý kitlelere sevdirecek insanlara her zamankinden çok ihtiyacýmýz var...

Bazý konuþmalarda insanlarýn þöyle dediklerine tanýk oluyorum''Allah'dan korkulur mu, bilakis Allah sevilir'' Ben de onlara þöyle cevap veriyorum kendimce'' Allah'dan hem korkulur, hem sevilir, insan korku ve umut arasýnda gidip gelecektir son nefese kadar'' Yalnýz her zaman Allah sevgisi, Allah korkusundan bir adým önde olmalýdýr. Onun emir ve yasaklarýna, sadece korktuðumuz için deðil, sevdiðimiz için de katlanmalýyýz. Herhangi bir günaha meyletme durumu ile de karþý karþýya kalýrsak o zaman korku gelmeli aklýmýza...

Alýntý bir þiir ile de laflarýmýzý baðlayalým

''Gerçekte, asla sevgilisince aranmadan ortaya çýkmaz sevgili
Sevginin yýldýrýmý düþtü mü bir yüreðe, bil ki sevgi baþ verir o yürekte
Yüreðinde büyümeye baþladý mý tanrý sevgisi
Hiç kuþku yok ki sevmeye baþlamýþtýr tanrý seni''

R.A.Nicholson

Sevgi ve Saygýlarýmla...