Sýcak bir yaz gecesiydi, öyle oturduk çocuklarla balkonda hem biraz hava alýrýz hem de sohbet ederiz diye... O arada haným da çaylarý getirdi en demlisinden, þekerli ve þekersizinden... Ben nereden bilebilirdim ki o, biz sohbet ederken, balkondan atlayacak da kendini intihar edecek, intihar etmekle de kalmayacak, aþaðýda da kimse bulamayacak. Hayýr o kadar ani ve hýzlý oldu ki dur atlama, kýyma kendine bile diyemedik...

Her þey bir anda felakete döndü... Bilmiyorum artýk daha önce sorunlarý var mýydý? Yoksa mutfakta ki hemcinslerini mi kýskandý? Zaten ara ara yerlerini deðiþtiriyordu bizim haným. Kimi zaman balkonda ki mutfaða gelir, mutfakta ki balkona giderdi... Hiçte birbirlerini kýskanmazlardý...

Ah masa örtüsü ah! Ufacýk bir rüzgar çýktý diye insan hemen balkondan aþaðýya kendini koyverir mi? Ýlla atlayacak idin balkondan bari gündüz atlasaydýn, hemen aþaðýya iner de bulurduk seni... Ama rüzgarda rüzgardý hani, hem de iyi esti savurdu... Havasýndan geçilmiyordu zaten...

Ya masa örtüsü, caným cicim, ciðerim. Biz ne yaptýk sana da ufacýk bir rüzgarda hemen kendini atý verdin aþaðýya... Tamam belki üstünde çok yemek yedik, seni çok kirlettik, kirletmeye de bizim kirletmemiz kendi iyiliðimiz içindi... Ama sonra da bir güzel temizledik üstünü, hijyenik bir þekilde, bunlarý unutma...

Aaaah rüzgar ah! Sen bu kadar doldurmasaydýn o benim masamýn en güzel örtüsünü, o da, senin büyüne kapýlýp da balkondan aþaðýya kendini býrakmazdý... Biz de arkasýndan ''Uçtu uçtu örtü uçtu yandý yürek tutuþtu.'' türküsünü söyleyecektik ama, sonra vazgeçtik... Ýþte o Ýlhan Þeþen'in þarkýsýnda ''Pencerenin perdesini havalandýran rüzgar.'' var ya o rüzgar, bizim masa örtümüzü de aldý gitti de biz de ardýndan baka kaldýk...