Gökten geniþtir insan beyni
Koyarsanýz yan yana ikisini
Biri içine alýr ötekisini
Kolaylýkla, yanýnda sizi

Denizden derindir insan beyni
Tutarsanýz mavisi mavisine
Biri yutar ötekisini
Sünger ile kova gibi

Tanrý aðýrlýðýndadýr insan beyni
Kaldýrýrsanýz dirhemi dirhemine
Farklýlýk gösterir birbirinden
Hecenin sese olduðu gibi

Emily Dickinson

Bu mertebede kudrete sahip zihnimi boyunduruða vurduðumu fark ettim; umursamadan, acýmasýzca. Sözüm ona ilerlemiþ medeniyetin efendisi bizler, yüzyýllar öncesinin beþerinden bilimsel ve teknolojik manada üstünüz belki, ancak vücut verdiðimiz canavarlara köle olarak felsefi ve ahlaki melekelerimizi körelttik, katlettik. Pek çok dille, kadim öðretilerle donanýmlý eski çaðýn mütefekkirleri zihinlerini entelektüel bediiyetle doldururken bizler ne yapýyoruz, ne hâldeyiz? Geçmiþ beþ yýlýn dahi muhasebesini yapmaktan yoksun; þüphe etmekten, tarihten günümüze miras kalmýþ irfaný temin etmekten, her þeyden önemlisi düþünmekten yoksun bir sürü. Þaþmamak gerek, mücadelesiz kazanca kimse deðer vermez. Günümüz "insan"ýnýn laneti de buymuþ; özünü unutarak, hakikate sýrt çevirerek ve zihnini körelterek manen intihar etmek.

Kendimi bu yýðýndan hariç tutmam da pek mümkün deðil artýk, tefekkürü rafa kaldýrmýþ ve manasýz güncel zýrvalara, muvakkat hazlara kendini teslim etmiþ bir kimseye söz hakký dahi vermemek gerek. Farkýndayým ama müdahaleden âcizim, tembellik tahakkümünde iken elimden pek bir þey gelmiyor. "Vazife her zaman zor hâle getirilmelidir; zira yalnýzca zor olan, asil kalplilere ilham verebilir." demiþ Kierkegaard; tasasýz, kolaylýða alýþmýþ bir yaþam hakikaten ruhu zayýflatýyor.


Ýþte o zaman gökten geniþ beyin,
yekten küçülerek vasfýný kaybediyor.