GÜZELLÝÐÝN ÖYKÜSÜ

Bu gün cami sanki bir baþka dolu,
Tüm anýlar musallada biterdi.
Sarý Melahat’týr bu yatan ölü,
Saðlýðýnda hayallerde yatardý.

Bir kýz vardý bir zamanlar ilçede,
Ahenk vardý yürür iken kalçada,
Konuþurken burukluk var lehçede,
Derlerdi ki soyu sopu Tatar’dý.

Daðda çoban ona çalar kavalý,
Kentte ressam ona boyar tuvali,
Bakýþlarý havalý mý havalý,
Saçlarýný omuzlara atardý.

Hep beraber okumuþtuk liseyi,
Ne camiyi sever, ne kiliseyi.
Beðenmezdi kasabada kimseyi,
Ortalýðý birbirine katardý.

Duyduk ki paraya pula tavlanmýþ;
Gözlerden sakýnan ceylan avlanmýþ;
Zengin Ýstanbullu ile evlenmiþ;
Bilirdik, parayý önde tutardý.

Dediler, o beden yaþlanmýþ çökmüþ,
Zaman denen cani onu da yýkmýþ.
Belli acý çekmiþ, gözyaþý dökmüþ;
Hali yoksulluktan daha beterdi.

Cenazeyi duyan geldi namaza;
Hakký helal ettik, gösterdik rýza.
Artýk onun gücü yetmiyor naza;
Güzelliði dirhem dirhem satardý.

Hakkýnda hiçbir þey bilmiyor kimse;
Melahat tükenmiþ, kalmamýþ sükse
Yokluða düþmüþ ki asýl hadise;
Bu öyküler yalnýzlýkla biterdi.

Ýbrahim COÞAR