Dil ve düþünce insan olmanýn en temel varlýðýdýr. Bu da her insanýn doðup yaþadýðý bölge, coðrafya ve topluluðun doðal özelliklerine göre geliþir. Örneðin kiþinin boðazdan çýkarmýþ olduðu sesin (Fonetik) tonu, bölgenin iklimsel yapýsýna uygun düzenli ve düzensiz sesleniþle harflendirilir.

Dil eðitiminin geliþmediði çaðlarda bu düzensiz ses tonlarý, insanlarýn bilinçlerine tamamen oturduktan sonra, çevredeki tanýnan varlýklara benzetilerek resim ve þema (Hiyeroglif) yazýlarla somutlaþtýrýlmýþtýr.

Çeþitli hayvan ve doða figürleriyle somutlaþtýrýlan resim harfler üzerinde daha uzun düþünülerek, ünlü ve ünsüz ayrýmýyla birlikte, çizgisel modern harflere geçilmiþ oldu. Bununla her þey tamamlanmadýðý için, belirli anlamlara gelen hece ve kök kelimelerin yapýmýna geçilerek, yazýlý edebiyata doðru yol ancak alýnabildi.

Gerek sözlü gerekse yazýlý edebiyat, doðal olarak ilk baþlangýçlarda her toplumun dilinde fakirdi. Diline deðer veren toplumlar yaþadýklarý bölgenin coðrafi, iklimsel, ekonomik, siyaset, din, düþünce, bilgi, bilinç ve birikimlerine göre dillerini zenginleþtirdiler. Dil zenginliði baþka halklarýn dillerindeki kelimeleri devþirerek asla mümkün deðildir.

Dil üzerine kafa yorup düþünen kiþi veya uzmanlar, önce dillerindeki sesli ve sessiz harflerin uyumluluðunu tespit eder. Daha sonra halkýn yaþadýðý en ücra köþeler ziyaret edilerek, kullanýlan kelimeler ve nelere nasýl anlam verildiði kayýt altýna alýnýr.

Bu iþlemin ardýndan dil uzmanlarý halkýn dilindeki ana kelimelerden yaralanarak yardýmcý veya farklý yeni kelimeler üretirler. Söz konusu kelime üretimi o halkýn duygu düþünce, maddi ve manevi sosyal aktivitelerine uygun olacak þeklide gerçekleþir.


Diller zenginleþip geliþtikçe birey, halk ve toplumlar buna göre kiþilik, karakter ve deðer kazanýrlar. Diðer taraftan çeþitli iliþkilerin yürüttüðü toplumlarýn dilinden bazý kelimeler alýnsa da bu genellikle sýnýrlý tutulur. Çünkü yabancý kelimelerin dillere fazla nüfuz etmesi, o dil ve toplumun yozlaþmasý demektir.

Böyle bir zorunluluk durumunda her halk ya tüm olumsuzluklara raðmen kendi dilinin kelime hazinesi geliþtirir, veya direkt asimile olmayý kabullenerek yabancý bir dili özümsemiþ olur. Bu iki yöntemin dýþýnda farklý dillerden kelime devþiren toplumlar yozlaþmýþlardýr. Ýþte bu yozlaþmanýn daha derin ve en çirkin örneðini Müslümanlaþan Türklerde ve günümüzdeki Türkçede görüyoruz.

Dil ve tarihten biraz nasiplenmiþ Türkçe sevdalýlarý þu gerçeðe göre hareket etmelidir. Türkler M.Ö.250 M.S.700 yýllarýna kadar Orta Asya'nýn Ural Altay dað etekleri ile, ayný bölgenin Seyhun, Ceyhun ýrmak boylarýný kuþatan boz kýrlarýnda, dil ve kimlik sahibi olmuþlardýr.

Bu dilin mimarlarý Türk Hakan'ý Teoman ve ölümünden sonra oðlu Metehan'ýn yönettiði devletle baþlayýp, Atilla'nýn Avrupa Hun, Bumin ve Ýstemihan kardeþlerin kurduðu Göktürk devletlerinde gerçekleþmiþtir. Her üç Türk hakanlýðý 30 - 34 Türkçe alfabeyle yaklaþýk 1000 yýl boyunca öz Türkçe dilleriyle yaþamayý baþarmýþlar.

M.S.850 yýllarýndan itibaren Türk kökenli Çaðrý, Selçuk ve Ertuðrul Gazi'nin egemenliðindeki Türk Boylarý tamamen Müslümanlaþmaya baþlarlar. Bu Müslüman Türkler M.S.1037 yýllarýnda kendi devletlerini kurduklarý halde, Türkçeyi resmi devlet dili yapmadýlar.

Büyük Selçuklu ve Anadolu Selçuklu devletleri, Farsçayý resmi anadil olarak benimsemiþlerdir. Yabancýsý olduðu bu dile bir de Ýslam din anormalliðini eklemeleriyle, Türkçenin ruhuna fatiha okudular. Birinci en büyük dil ve kültür yozlaþmasý bu þekilde baþlamýþtýr.

Ýkinci büyük yozlaþma ve kiþiliksizlik, Osmanlý'nýn Arapçayý resmi dil ve Ýslam Dinine göre imparatorluðu yönetmesi, Türkçenin sonu olmuþtur. Osmanlý deyip geçememek gerekir. Çünkü Osmanlý Türkçe konuþan herkesin canýna ve malýna saldýrýp en büyük Türkçe düþmanlýðý yapan soysuz devþirmedir.

Tamamen yozlaþmýþ Selçuklular ve Osmanlý, Fars ve Arap devþirmeciliði ile ne kendi, ne Fars ne de Arap olabildiler. Dilsiz, kimliksiz, kiþiliksiz ve karaktersiz bir þekilde, Ýslam Arap kültürünün bekçileri oldular.

Arap Ýslam'la yozlaþmýþ devþirmeler, öz anadilin ne demek olduðunu ve anadilin insana neler kazandýrdýðýnýn deðerini hiçbir zaman anlayamadýlar, anlamayacaklar da.

Kokuþmuþ bu kafa yapýsý bir taraftan Türküm derken, diðer taraftan her þeyine yabancýsý olduðu Arap Ýslam diline, alfabesine ve edebiyatýna sahip çýkmasý, tam bir kanserojen vakadýr.

Benim tanýmýmla bu Türkik anlayýþýn yapacaðý tek þey var... Ya tamamen Türkçeyi ve Türklük söylemini býrakýr, Arap Ýslam yanaþmasý olmalýlar veya zorda olsa kendi öz ata dil ve kültürüne sahip çýkmalýdýrlar. Hem Türküm demek hem de Arap Ýslam'ý en büyük deðer görmek kiþiliksizliðin en çukurudur.

1924'de Mustafa Kemal Atatürk'ün öz veri ve çabalarýyla, Türkçenin resmi devlet dili yapýlmasý, Türkler adýna büyük umut olmuþtur. Buna raðmen Türk Dil Kurumu'nun (TDK) uyuþuklarý, sadece Türkçe Dil Bilgisini (Gramatik) netleþtirmeyi baþarmýþlardýr. Türkçe kelime üretmemiþler.

Böylece Türkçe adýna yapýlan en büyük kötülük, Arapça kelimeler baþta olmak üzere diðer yabancý kelimelere Türkçe ekler uydurulmasýdýr. Bununla Türkçeyi geliþtirdiklerini söylemeleri bir halka veya ulusa en büyük ihanettir.

Ve bunun sonucunda Türkçe olarak bilinen yabancý kelimelerin toplamý en az %85'i bulmasý, devþirme Arap Ýslam mantýðýnýn hâlâ etkili olduðunu gösteriyor. Ve ayný anlayýþ bugün bile bir an evvel Ýslam Arap alfabe ve diline geçmek için can atmalarýdýrlar.

Arap Ýslam dil ve kültürünü çok isteyen yobazlar, neden Arabistan veya baþka bir Arap ülkesine gidip orada mutlu mesut yaþamýyorlar? Gitmezler çünkü Araplarýn kendilerini nasýl belleyeceðini çok iyi biliyorlar. Buna raðmen Arapça ve Ýslam'dan vazgeçmemeleri, çok derin bir yozlaþma ve kiþiliksizliðin en açýk kanýtýdýr.

Cumhuriyet dönemiyle Türkçe Dil üzerine birçok þeyin yapýlamamasýndaki en büyük engel, Selçuklular ve Osmanlý'nýn yozlaþmýþ bir dil ve toplum býrakmasýdýr. O yozluk içerisinden buraya kadar gelinmesi de bir kazaným olarak görülebilir.

Ancak asýl kazaným bundan sonra Türkçe baþta olmak üzere, Anadolu'daki tüm halklarýn dillerini yaþatacaðý gerçek Demokratik Cumhuriyetin var olmasýyla gerçekleþecektir. Ve böylece Arap Ýslam yozlaþmasý tamamen tarihin çöplüðüne atýlmýþ olacak.


Cemal Zöngür