Karanlýk düþüncelerimden bir an bile olsa kurtulmanýn bir yolunu bulmalýydým. Bu konuda bana öneride bulunacak ne bir dostum ne de bir yakýným vardý. Tek baþýma mücadele edecektim. Çekecektim kýlýcýmý ya da tabancamý; karanlýk düþüncelerimi düelloya davet edecektim Yensem de yenilsem de ben kazanmýþ olacaktým. Düello aleyhimde sonuçlanýrsa ölüp gidecektim, tüm acýlar arkamda býrakarak. Lehimde sonuçlandýðýnda ise bu karanlýk düþünceleri silip atacaktým hayatýmdan.
     Böyle diyorum da dediklerime kendim inanýyor muyum? Ürküyorum bu düþüncelerden; onlarla mücadele edecek gücüm olduðundan da emin deðilim. Kahramanlýk taslamaktan vazgeçemesem de gerçek, kendini güneþ gibi aydýnlatýyor; görmemek için kör olmak gerek. Hangi düþünceme inanacaðýmý bilemiyorum. Tutarsýz, saçma, bazen çocukça, bazen de aptalca düþünceler. Bunlarla býrakýn baþkalarýný inandýrmayý, kendimi bile kandýramýyorum. Öyle düþünceler ki bunlar beynimin içini oyan bir matkap gibi; çünkü beynimde fiziksel þiddetli bir acý hissediyorum.
     Gerçek bir dünya var mý? Varsa hangisi? Benim aklýmýn ürettiði birkaç tane dünya var; bunlar gerçek olabilir mi? Ýllaki fiziksel olan dünyayý mý gerçek olarak kabul edeceðiz? Diyelim ki öyle. Ben bu fiziksel dünyayý da kendime göre algýlýyorum; belki benden baþka birçok insan da kendilerine göre algýlýyor. Öyleyse hangimizin algýladýðý gerçek dünyadýr? Pekiyi, þu ya da bu gerçek dünya olsa ne olur; bu o kadar önemli mi?
     Acýlarýmý, çektiklerimi bir baþkasýna nasýl anlatacaðým? Anlatabilsem, o beni anlayabilecek mi? Anlasa ne olur, ne deðiþir. Bir iki “ah, vah” çeker; onun da samimi olup olmadýðý þüpheli. Herkes dertli. Senin derdin onlara kendininkini hatýrlatmaktan baþka bir iþe yaramýyor. En iyisi bunlarý unutmak. Öyle de, nasýl? Unutabilseydim zaten þimdinin konusu olmazdý. Unutmayý saðlayacak kuvvetli bir ilâç var mý; yoksa da yapýlmalý.
     Bakýyorum da insanoðlu uçakta deðil, ama türbülansa yakalanmýþ. Ölüm korkusu tüm benliðini kuþatmýþ. Bunu unutmak için varýþ noktasý olmayan bir yarýþta koþuyor koþuyor… Tabii bir koþan da benim!
     Yataðýmýn üzerinde sakallý, saçý baþý daðýnýk bir adam oturuyor. Sýrtýnda yýrtýk pýrtýk, kirden rengi anlaþýlamayan bir palto var. Sol elinde doksan dokuzluk bir tespih; tesbihin taneleri misket büyüklüðünde. “Þak þak” diye rahatsýz edici bir ses çýkarýyor çekerken. Sað elinde bir hamam tasý, bakýrdan. Ýçinde bir 25 kuruþ bir de 50 kuruþ var. Tasý salladýkça tesbihin çýkardýðý sese bir baþkasý daha eklenmiþ oluyor.
     Hatýrladým. Ben bu adamý tanýyorum. Geçen gün görmüþtüm. Tren yolunun altýndaki geçitteydi. Hamam tasýný týkýrdatarak burnuma dayamýþ, hýþýmla ne istediðini sorduðumda :
     -“Sadaka! Paran varsa tabii” demiþti. Ben de :
     -“Param var, ama öyle her önüme çýkana da sadaka verip, daðýtacak deðilim.” demiþtim.
     -“Bir zamanlar, ayný cevabý bir baþkasý da sana vermiþti; unutma!” deyip tasý burnumun dibinden çekmiþti. Ýçinde bir 25 kuruþ bir de 50 kuruþ vardý.
     Doðruydu bir zamanlar benim de dilencilik yaptýðým. Fark þurada: Ben para deðil, sevgi dilenmiþtim. O kýzý sevmiþtim, kýz ise bir baþkasýna âþýktý. Üçümüz arkadaþtýk; zamanýmýzýn çoðunu birlikte geçiriyorduk. Kýzýn âþýk olduðu arkadaþýmýz tam bir serseriydi, kabaydý, bencildi; ama gel gelelim bu kýz onu seviyordu iþte. Kýzýn bana karþý tutumu arkadaþlýk sýnýrlarý dahilindeydi; benim ona olan tutkumu ya bilmiyordu ya da bilmiyormuþ gibi davranýyordu.
     Aylar sonra gerçek duygularýmý bu kýza açtým.
     -Ama ben, senin de bildiðin gibi bir baþkasýný seviyorum, dedi.
     -Biliyorum tabii, olsun. Kalbinde ne olur bana da küçücük bir yer versen!
     -Kusura bakma; benim kalbim yalnýz onun aþkýyla dolu. Baþka hiç kimseye orada yer yok, dedi.
     Bir dilenci durumuna düþmüþ ve adeta “Baþka kapýya!” diyerek kovalanmýþtým. Ýncindim, kýrýldým; yüreðime taþ basýp bu kýzý bir daha hiç görmemeye karar verdim. Kararýmý uyguladým da; iki sene ne bu kýzý ne de sevgilisini gördüm. Ýki senenin sonunda duyduðum bir haberle sarsýldým: Bu serseri kýzcaðýzý kandýrmýþ, iðfal etmiþ; hamile olduðunu öðrenince de terk etmiþ. Kýz da içine düþtüðü bu kötü durumdan kendini kurtaracak bir çare bulamadýðý için intihar etmiþ.
     Yerimden kalktým, elimi cebime soktum, ne kadar demir para varsa hepsini avucumun içine aldým. Bunlarý yaþlý dilenciye vermek için ona doðru yaklaþtým, paralarý tasýnýn içine býraktým. O da ne! Paralarýn hepsi yere saçýldý, çünkü ortalýkta yaþlý dilenci yoktu; sanki buharlaþýp uçmuþtu...

● ● ●
(Devam edecek...)