Ben bunlarý düþünürken, minik bir kuþ saçlarýma
çarpacak þekilde uçup,az öteme kondu.Ne garip!..
Yerden bir þeyler topluyor, ama toplarken adým atamayýp sadece zýplýyordu!..’Demek kuþlar yürümesini bilmiyor’dedim kendi kendime.Bunca yaþýma raðmen, ilk kez dikkatimi çekmiþti bu gerçek. Yalaným yok,kendimdenutandým biraz da.Bakýp da görmeyen gözleri olan biriymiþim meðer ben! O an, var gücümle baðýrmak ’Özür dilerim senden minik kuþ!’ demek geçti içimden.Beni anlamayacaðýna karar verip vazgeçtim baðýrmaktan. Doðu Ekspresi de gelmiþti zaten;acý bir düdük sesiyle beraber...Valizimi kapýp atladým içine.Kompartýmandaki odalara göz atýp boþ bir yer aradým;buldum da!..

Odada üç kiþiydiler:üçü de erkek.Birisi uyukluyor,
biri gazete okuyor,diðeri pencereden dýþarý
bakýyordu.Valizimi yukarýdaki yüklüðe koyarken yardým etti gazete okuyan yolcu. Ýçlerinde en genç
olanýydý. Ýþte dedim, pýrýl pýrýl, iyilik seven bir
genç!..Yarýnlarýmý ona emanet edebilirim! Ýçime oturan
güven duygusunun hafifliði alýp götürdü beklemekten
doðan yorgunluðumu. Oturdum pencereden dýþarý bakanbeyin yanýna.

Tren Ýstanbul’un banliyö istasyonlarýnda bir durup
bir kalkarak ilerledi doðuya doðru: “Tiki tak,tiki
tiki tak!..” Koca þehir arkalarda kalmýþtý þimdi!Bir yanda irili ufaklý yerleþim yerleri, daðlar, ovalar; bir
tarafta Marmara denizi! Hep merak ettim bu denizde
yaþayan balýklarý ben...Acaba köpekbalýðý var mýydý, ya
da balina?...Ama ben biliyordum ki bu denizde pranalar
yaþardý. Adý insan olan pranalar!..Durmadan yiyorlardý
bu denizi. Fabrikalarla açmýþlardý aðýzlarýný!..Diþleri
zehir!..Caným sýkýldý birden, bitmesini istedim Marmara denizinin.Bitti de! Nihayet bir göl kýyýsýndan
geçiyorduk þimdi. Mavi bir sis çökmüþtü gölün
üstüne. Rüzgarýn etkisiyle usul usul çalkalanýyordu
çukurunda. Rüzgarla seviþiyordu adeta. Derken denize
özgü martý kuþlarý havalanýp uçtu göl içlerine doðru; kayboldular.Onlar deðildi kaybolan, ben yanlýþ
düþünüyordum aslýnda.Onlar kendi topraklarýnda,
kendi sularýnda yaþamalarýna devam edeceklerdi çünkü. Onlarý orada býrakan, terk eden bendim! Suçlusu ben deðildim bu terk ediþin, suçlu beni alýp giden bu trendi iþte! Keþke onlarýn arasýnda uçan iki kanat olsaydým.Onlarainat, terkederdim denizlerimi,
göllerimi...Takýlýrdým özlemlerimin ardýna, göðün mavisi bitene kadar uçardým. Gücüm bitince konardým baþka sulara, yada düþer ölürdüm!.. Tanýr mýydýn beni?

Tren duruverdi ansýzýn! Yerimden kalktým, çantamý
sýrtlayýp attým kendimi dýþarý. Oysa trenden inmeyi hiç
istemiyordum. Gidebildiði kadar uzaklara gitmeyi,
uðrayacaðý bir þehirde aradýðým yüze gülümsemeyi,
ona;”Ben geldim, merhaba!” demeyi isterdim.
Umudumu sýrtýma yükledim çaresiz, indim
trenden. Trenin kalkarken çaldýðýn düdük sesi bir ýslýk
olup “Hadi gel!” diyordu sanki!..Ýmkânsýzlýðýmý
unutmuþ olacaktý þüphesiz. Az ötedeki tepeyi geçerken boynunu büktü, gözden kayboldu sonra; aðlýyordum! Boþtakalan elimle gözlerimi silip el salladým arkasýndan. ”Doðuya bir selam, bir yudum sevgi götür benden!...” diyerek...


(devam edecek)