Zamanýn akýþýna telaþlanýrým. Ritmini tutturamayan bir kalp atýþýyla, ona yetiþmem gerekirmiþ gibi telaþlanýrým. Ne yapsam yetmez, zaman yakalanmaz, durmaz. Farkýndayým, sadece içindeyim. Hayattaki yokluðumun farkýndayým.

Düþünürüm. Kafamdaki ses susmaz. Alaycý bazen, bazen kýþkýrtýcý. Çoðu zaman mantýklý, aklýbaþýnda, selim. Yine de susmaz, kahrolasý. Kulaklarýmda sinir bozucu uðultuyu duymazdan gelip, düþünürüm. Hýþýrtýlý, anlamsýz bir ses yankýlanýr içimde.

Þaþýrýrým, etrafýmda olan bitene, bana gelene. Þaþkýnlýðým kýsacýk, saliselere sýðacak kadar. Aðlasam, ateþlere atsam kendimi, boþ, ziyan. Gözlerimde set ördüðüm seller, yüreðimin yükünden ezilirim. Taþýmasý çok zor, varlýðý elzem hisler...

Anlamsýz. Hislerden baþka anlamý yok geri kalanýn. Kalbine dokunmayan herþey gerçek. Yansýmalarýyla. Gerçek olan herþey hayat. O hayat ki, baþlayýp biten.
Roman gibi. Hikaye, þarký, þiir gibi sonu olan. Yürekle, gerçeküstü olabilen hayat...

Gözlerin, kulaklarýn, maneviyatýn açýksa, yaþamak zor. Savrulursun. Ötelenirsin. Görmezden gelinirsin. Birilerin yanýna, birilerin gölgesine, birilerin daðarcýðýna sýðýnmýþ gibi damgalanýrsýn. Sanki yokmuþsun gibi, sanki yetersiz, zavallý, biçareymiþçesine "lütfen" kabullenilirsin. Hayýr yapýlýrcasýna, varlýðýna küfredercesine, hayatýn bir yerine kabul edilirsin. Sadece nefesin gerçek kalýr, seni taþýyan.

Olsun, deyip, görmezden gelirsin. Kavrulduðun sessizliðinden sýyrýlýp kimseyi yakmadan, dokunmadan, masumane ve çocuksu þikayetlerini yutkunup, içine attýklarýný inkar edip, haline þükredersin. Bir kýsa ömür için, þükredersin. Bu kadar basit. Hayat.
Sonra. Takvimden bir gün, belli ki kimsenin umurunda olmayan, "Ne farkým var ki ondan, bundan?.. " diye sorarsýn. Sahi, birbirimizden ne farkýmýz var?..

Yüreðimin sýzýsý, seninkinden farký ne kadar?..

eylül