Taþ yollardan, eski evlerin sokak aralarýndan, sur diplerinden geçtim. Dar bir geçidin sonuna nefesimi tutarak gelebildim; iðdelerin gümüþi aydýnlýðýndaydým. Ama karanlýk bir yaný vardý sokaðýn. Ürpererek geçtim rüzgarda hýþýrdayan iðde yapraklarýnýn altýndan. Bir görünmezlik pelerini vardý da sanki sýrtýmda, sormuyordu kimse bana adýmý. Pazarda elma satan adamýn tezgahýndan kýrmýzý bir elma aldým. Gözlerine baktým ama beni görmüyordu. Birine çarptým dönüp özür diledim. Ama sesim duyulmadý. Sonra dönüp cüzdanýmý yokladým. Üstümde ne para, ne kimlik hiçbir þey yoktu. Biri bana adýmý sorsa diye düþündüm. Bilmiyordum. Kýrmýzý elmayý ýsýrdým. Tad alamadým. Ýlerledim. Kasýmpatýlarýn arasýndan geçtim; mor, sarý, beyaz... Acýmsý güzellikte bir koku yayýlýyordu etrafa. Bir adým sonrasýnýn neresi olduðunu bilmediðim bir sokakta ilerlemeye baþladým. Ölmüþtüm de cennete mi gelmiþtim? Þu dünyadan bir gölge gibi gelip geçmeyi baþaramamýþtým da cennet tam benlik bir yer miymiþ? Ne adým ne saným varmýþ. Bilemedim.
Ayaðýmdaki halhal çýnlayarak bölüyordu sesizliði: Çýn çýn...
Sokaðýn sonunda bir yokuþ buldum. Rüzgar çanlarý, rüzgar gülleri... Rüzgarlý bir sokakta terk edilmiþ evlerin balkonlarýnda begonviller... Rüzgar esti, iðdeler hýþýrdadý. Dallarýn arasýndan gün ýþýðý vurdu yüzüme. Bir ses duyar gibi oldum. Ýrkildim. Bir kara kedi dolandý ayaðýma. Yürüdüm. Ayaklarýma dolanan kara kedinin yumuþak tüylerini hissettim tenimde. Eðilip kucaðýma aldýðýmda onu, eski bir rüyayý yeniden hatýrlarken buldum kendimi. Bir kedi bir kediyi doðurdu ve anne kedi yavru kediyi býrakýp gitti. Zamanýnda yetiþip, hissetmeden annesizliðini alamadým kucaðýma, yeni doðmuþ bakýþsýz kara kediyi. Bir ses duydum "artýk çok geç..." uyandým. Eskisi kadar acýtmýyordu artýk geç kalmýþ olmak. Hayat çoðu zaman geç kalmaktý zaten. Kedi kucaðýmda, yürüdüm denize doðru.
Bir sokakta iðdelerin gölgesinde rengarenk tabureler vardý. Birine oturdum ve bir þarký söylemeye baþladým. Geldi. Mavi tabureye oturdu. Ýðde sokaðýnda huzursuz bir baykuþ öttü. Uzaklardan sesi duyuldu. Taþ binalara ve yollara güneþin son ýþýklarý vuruyordu. Bizden baþka kimse yoktu burada. Gömleði çok güzeldi. Pantolon askýsý ona çok yakýþýyordu. Bunlarý ona söyleyemedim. Dudaðýmý ýsýrdým. Sustum.
Geçen hafta ölmek istemiþtim. Ýkimizin de bildiði ama üstünde konuþmaktan sakýndýðý bir gerçekti bu. Önümüzde tahta, alçak bir masa vardý. Çýkarýp el yapýmý bir þarabý kadehlere boþalttým. Baykuþun huzursuz ötüþü yerini cýrcýr böceklerinin ve gecenin rahatlatan sesine býrakmýþtý. Bu yazdan kalma bir geceydi. Uzaklardan çocukluk sesleri geliyordu ve kýyýya vuran dalgalarýn taþýdýðý, denizin tuzlu yosunlu kokusu burnumuzdaydý. Ayakkabýlarýmýzý çýkardýk ve iðde aðaçlarýnýn altýndan, denize doðru yürüdük taþ yolda. Akþam güneþi taþlarýn üstünden çekileli çok olmamýþtý. Ayaklarýmýzýn altýnda sýcaklýðýný hissedebiliyorduk hâlâ gün ýþýðýnýn ve iðde çiçeklerinin kokusu burnumuzdaydý. Kumsala vardýðýmýzda kadehlerimizde çok az þarap kalmýþtý; kýyýya oturduk. Beyaz elbisemin etekleri kumsalýn rengine bürünmüþtü: Altýn sarýsý... El yapýmý þarap hafif bir sarhoþluk vermiþti bize. Bir þiir okuduk. Son kez batýrdýk güneþi birlikte. Son kez avuçlarýmdaydý elleri. Son kez nasýl bakýlýrsa bir yüze, öyle bakýyordum yüzüne. Bir daha olmayacaktý yaz ve hani derler ya yazdan kalma diye bir þey o da olmayacaktý artýk. Biliyordum. Biliyorduk. Ürkek bir güvercin gibiydim, sýðýndým karnýnýn sýcaklýðýna. Uyudum. Bir bebeðin ilk uykusu kadar derindi uykum ve karnýmdan aldým bütün nefeslerimi. Bir iki küçük mýrýltý. Boðazýmda düðüm düðüm olan bir iki küçük hýçkýrýk, kesik kesik bölüyordu geceyi. Baþkaca hiçbir ses yoktu. Gece sessizdi. Ama sancýsý büyüktü bedenimin. Ýçime attým bütün çýðlýklarýmý. Bir bebeðin aðlamasýný durdurmak ister gibiydi, yeni doðmuþ bir bebeði avutur gibi gidip geliyordu elleri sýrtýmda.
Nasýl bitireceðimizi bilemediðimiz güzellikte þeyler vardýr; hiçbir þey yapmadan kendiliðinden bitmesini beklemek en güzelidir böyle þeylerin. Bir günün baþlamasý ve bitmesi gibi. Sahile uzandýk, kumlarýn üstüne. Þarap kadehinde kalan azýcýk þarap da kumlara döküldü.
Ýðde aðaçlarýnýn altýndan yürüyordum, tek baþýnaydým dönüþ yolunda. Yokuþun baþýnda kendimle karþýlaþtým, "gitme" dedim kendime. Rüzgar esti, iðde yapraklarý hýþýrdadý. Gün ýþýðý vurdu yüzüne. Ýrkildi. Ýrkildim, irkildiðini görerek. Beni duymadý. Kendimi duymadým. Rüzgâr çanlarýndaydý kulaðý ve iðde hýþýrtýsýnda. Rüzgâr çanlarýný dinliyordum ve iðde hýþýrtýsýný. Durduramadým kendimi. Gittim. O geldi mavi tabureye oturdu.
Bu son buluþmamýzdý ve o, aslýnda siyah ve renksiz koltuðunda oturuyordu. Ama ben, bizi rengârenk taburelerin olduðu Ýðde Sokaðý'nda hayal ediyordum. Karþýmdaki duvarda insanýn içini karartan bir tablo vardý. Baktýkça çürüyen doðayý ve ölümü hatýrlatýyordu. Masanýn üstünde kum saati... Zamanýmýzýn dolduðunu hatýrlatýyordu bize sessizce. Dalýndan vaktinden önce koparýlmýþ bir iðdenin buruk tadý vardý aðzýmda.
“Bittiðinde” dedim elimi kalbimin üstüne götürerek “Sadece bitmiþ olmayacak. Burada hissettiðim þey de yok olacak.”
“Ne o his?” dedi.
“Bilmiyorum.” dedim “Ýyilik gibi bir þey…”
Deðil mi ki; kilitli kalmýþ bir küçük iyilikti aþk*
Ýðde aðaçlarýnýn altýndan yürüyordum, tek baþýnaydým dönüþ yolunda. Ýðde çiçekleri meyveye durmuþ, meyveler olgunlaþmýþ, hatta aðýrlaþýp düþmüþlerdi dallarýndan. Eziliyorlardý ayaklar altýnda. Gümüþi bir aydýnlýðý vardý iðde yapraklarýnýn, sessiz bir þarkýyý söylüyorlardý rüzgârda salýnýrken. Yüzüm bir iðde aðacanýn gümüþi aydýnlýðýndaydý, bedenimse bir yanýyla hep karanlýk. Sessizce susuyordum. Baþka türlü nasýl susabilirdi ki insan? Baþka türlü nasýl susulabilirdi?
Yazdan kalma bir gecede.