KARANLIKLARDA KALMAYALIM
Kendimizi ifade etmenin yollarýný biliyor muyuz?
Cehaletin bizi sürüklediði karanlýðýn kollarýna doðru hýzla koþuyoruz .Bizler karamsar, boþ bakýþlarýn içinde kaybolup gidiyoruz .Kendimizi ifade etmenin çabasýnda deðiliz ve uðraþmýyoruz bunun için. Aslýnda çok güzel düþüncelerle, insana huzur veren yollarla kendimizi ifade edebiliriz.
Kendimizi insanlara iyisi ile kötüsü ile anlatabilmekte en önemli faktörlerden birisi de diksiyondur. Diksiyon güzel olmadýðý sürece konuþmalarýmýz da o kadar kötü ve anlaþýlmaz bir hal alýr. Diksiyonumuzu olabildiðince düzeltelim ki kendimizi ifade etme zorluðu ile karþýlaþmayalým. Diksiyon dýþýnda çeþitli yollarla da kendimizi ifade edebiliriz..
Kimimiz mýsra mýsra yazarak duygularýmýzý paylaþýrýz, bir kýsmýmýz sazýmýzýn tellerine vurarak, bazýlarýmýz ise notalarla anlatýrýz.
Örneðin aþýk Veysel çok güzel bir þekilde ifade etmiþ mýsralarýnda:
Uzun ince bir yoldayým,
Gidiyorum gündüz gece,
Bilmiyorum ne haldeyim,
Gidiyorum gündüz gece.

Dünyaya geldiðim anda,
Yürüdüm ayný zamanda,
Ýki kapýlý bir handa,
Gidiyorum gündüz gece.

Düþünülürse derince,
Uzak gözükür görünce,
Yol bir dakka miktarýnca,
Gidiyorum gündüz gece.
Bu mýsralarý ve daha nice mýsralarý ile kendini anlaþýlabilir bir biçimde halka ifade edebilmiþtir. Yeri gelmiþtir bu anlamlý mýsralarla kalplere kendisini anlatma yolunu seçmiþtir.
Daha birçok yolu var kendimizi ifade edebilmenin. Mesela daðlardaki çobanlarýmýz alýr eline kavalýný , yanýk yanýk çalar ve daðlarla dertleþirler kavallarýnýn sayesinde. Bunlar kendini ifade etme yollarýndan sadece birkaçýdýr.
Ben þahsen kendimi ilk önce mýsralarýmla sonra da satýrlarýmla anlatmaya baþladým siz deðerli okurlarýma. Bu konuda usta deðilim ama yine de sizlere kendimi ve neyi nasýl anlatmak istediðimi ifade edebiliyorum.
Beni elbette eleþtirenler var yazdýklarým konusunda. Yazdýklarýmýn her zaman ayný þeyi anlattýðýný söyleyenler de var, farklý dersler verdiðini söyleyenler de. Ama ben kötü yönümle eleþtiriliyorum diye siz deðerli okurlarýma kendimi yazýlarýmla ifade etmekten vazgeçmem mi lazým, yoksa üzerine gidip hatalarýmý bularak yazmaya devam etmem mi lazým? Ben ikincisini tercih ederim, çünkü pes etmek benim için yanlýþ bir tercihtir. Bunun adý benim nazarýmda korkaklýktýr. Yeri geliyor mýsralarýmla,yeri geliyor satýrlarýmla hatta yeri geliyor þarkýlarýmla kendimi ifade etme gayretine giriyorum. Ýnsanlara da her zaman söylediðim þey þudur: Kendinizi anlatabilmek için mutlaka bir yol seçin ve hiçbir zaman korkarak yaþamayýn.
Bir insan kendini ifade etmenin yolunu bulup o yolda yürümezse hayatý boyunca o þahýsýn varlýðý hissedilmez. Bana çok söylendi, ne yapacaksýn þunlarý yaptýðýnda baþýn göðe mi erecek diye. Ama ben kale almadým o söylenenleri ve yazmaya devam ettim ve þu anda siz deðerli okurlarýma hitap ediyorum. Ben o söylenenleri kale alýp bir köþeye çekilseydim sizlere fikirlerimi açýklayamayacaktým ve ben pasif kalacak, sizlere varlýðýmý düþüncelerimi hissettiremeyecektim. Benim prensibim þudur her zaman: Ne þekilde olursa olsun kendini insanlara fark ettir ve çizmiþ olduðun çizgiyi kaybetme.
Pasiflik yolunda deðil aktif olma yolunda yürüyelim ve insanlarý da pasifliðin eline býrakmayalým. Aktif olma yolunda yürümeye teþvik edelim.
Ben her zaman engellileri örnek gösteriyorum, çünkü engellilerin normal insanlara nazaran daha aktif olduklarýný düþünüyorum .Bana diye bilir insanlar, kendiside engelli o yüzden engellilerin daha aktif ,kendisini kolay ifade edebilir olduðunu söylüyor diye.Ama gerçekler acýdýr. Engellileri korkaklýða sürükleyen normal insanlardýr.
Bizleri pasifleþtiren onlardýr.Býrakýn korkaklýðýn elinden kurtulalým.Her zaman kendimizi nasýl ifade edebildiðimizi bizi anlamak istemeyenlere, ne gerek var baþýn göðe mi erecek düþüncesine sahip olanlara bir þekilde gösterelim.