Bu gece sonu gelmeyen sözlerin esiriyim

Gözlerimde eski bir çerçeve;

Ýçi bulanýk.

Ýçimde ise yine o bitimsiz aðrý.

Ödünç alýyorum kendimden, yaþanmamýþ yýllarý.

Gülümseyen anlarý kaybetmeden,

Üstünü çiziyorum acýlarýn.

Benliðimi ele geçiren sen

Hatýrlýyor musun bilmem

Kaç mevsim beklemiþtik kavuþmayý

Gönderdiðin çiçekler hâlâ saklýmda

Yýllar geçti üzerinden

O çiçekler soldu ama sen solmadýn aklýmda.

Ölüme yakýn bir bekleyiþle

Bir ömür geçip gitti aramýzdan

Ne çok þey götürdü hayatýmýzdan.

Getirdiklerini saymaktan farkýna varamadýk

Geride kalan günlerin altýnda kaldýk

Ayrýlýk aldý yükünü gitti, birlikte çýktýðýmýz o yoldan.

Baþka boþluklarla doldurduk boþluðumuzu.

Kirpiðimizin yýkanmýþ perdesini aralayýp,

Puslu pencerelerden baktýk, dýþarý attýðýmýz dünyamýza.

Ve o yüzdendir ki, bu günden hiçbir þey anlamadýk.

Bir bedende sen ve ben olduk ama

Yan yana duran biz olamadýk.

Bir türlü ýsýtamadýk kalbimizi ama üþümedikte.

Çünkü, kendimizi kendimizle sardýk.

Unuttuk mu peki?

Unutmadýk… Unutmadýk...

Unutamadýk...

Arzu Karadoðan

Aþkýn Soluma Emanet kitabýndan








..........