Küller uçuþtu gökyüzünde, baktýðý aslýnda külün rengiydi. Hayatýna benzeyen ne siyah ne de tam beyaz olan, þimdi havada, rüzgarýn istediði yöne savrulan küller... Onlarla birlikte bir mazi yok oluyordu.

Ne çok þey vardý hayatýnda onunla olmasýný istediði. Fakat artýk ne kadar arzu ederse etsin giremeyecekti o hayatýna bir daha. “Kahretsin” diye geçirdi içinden. Gururunu ayaklar altýna alsa da, yersiz kaprisleri býraksa da, huysuzluk çýkartmasa da geri dönmeyecekti sevdiði, unutulmazý, herþeyi.

Bu düþünceyle aklýnýn bir kuþ gibi kanatlanarak uçup gideceðini hissetti. Elini kalbine götürdü. O elin civanmertinin eli olduðunu hayaletti. Sonra birden kýzdý kendine: “Artýk anla, göremeyeceksin onu birdaha!”

Aðlamak istedi. “Beni neden býrakýp gittin sanki? Bir baþýma koydun? Bu büyük, bu karmaþýk kentte ne yapacaðým ben þimdi? Sana çok kýrgýným ve asla affetmeyeceðim seni!” dedi. Bu son sözüyle hýçkýrýklara boðulmasý bir oldu.

O anda mutsuzluk baþka hiçbir duyguya yer býrakmamacasýna kapladý yüreðini. Birden bire piþmanlýðýnýn içinde giderek arttýðýný hissetti, beyninde þimþekler çakýyordu.

“Keþke yakmasaydým, o en güzel anlarýmýzýn hatýralarý olan fotoðraflarý.” diye söylendi fakat hemen ardýndan haklý çýkardý yine kendini: “Oh olsun yine de! Sen beni býrakýp giderken nasýl acýmadýysan bana, ben de acýmadým iþte þimdi o fotoðraflara!”

Ufka baktý: “Hani ufka hep birlikte bakacaktýk? Hani ellerimi bir ömür býrakmayacaktýn? Gözlerinin sýcaklýðý olmadan ne yaparým ben? Çýrýlçýplak kaldým sensiz! Beyazlarým bir tek kefenime yakýþýr artýk!”
“Yanýna gelmeye çalýþtým seneler boyunca ama içimde sana karþý adýný koyamadýðým bir his belirdi. Belki de kindi. Gelemedim bir türlü bu yüzden.”
Elleri titriyordu. Terkediliþini hazmedemiyordu bugün bile. Ne de olsa civanmertiydi onun. Yüzüstü, yarý yolda býrakmak yakýþmazdý ona... Ama býrakmýþtý iþte. Yýllardýr sindiremediði de buydu ya...”

“Bugün buraya geldiysem seni affettim sanma! Sen benim ulaþýlmaz dalýmda duran tek hasretimsin hala fakat o gün dün gibi aklýmda. Neden? Neden ? Ben de ne eksikti?”

“Gözlerinin içine bakarken yer kayardý ayaklarýmdan. Alý, moru, yeþili, sarýsý, siyahý, beyazýyla güzel görünürdü dünya... Kutsaldýn sen benim için. Yine de öylesin fakat her gece yýldýzlara bakarak iyi geceler dilemekten sana, býktým. Yetmiyor artýk bana. Beni gördüðünü biliyorum, hissettiðini damarlarýmdan akan kanýn çekiliþini, körolasý eþkiya yalnýzlýðýmýn beni esir aldýðýný, korkularýmý, endiþelerimi ve öfkemi...”

Ýlk kez elini topraða sürdü. Topraðý okþadý, eðildi ve öptü. Birden baþýný kaldýrdý baðýrarak, “Ne istedin de vermedim sana? Dileseydin yeryüzünü halý yapar, sererdim ayaklarýna. Habersiz gidilir mi hiç? Hýh! Ben, yani senin en sevdiðin, hayallerini süslediðin, ellerden mi duymalýydým terkediþini?” dedi.
“Ahh! Ýçim yanýyor... Ah!!! Sen yoksun ya, koymaz mý bu zamansýz ayrýlýk bana? Seni özlüyorum, görmek istiyorum. Seni seviyorum. Seni seviyorum. Seni seviyorum!”

“Bak, yine de geldim seni görmeye! Vefalý olan yine ben çýktým. Gözler neyi görmek isterlerse, onu görürlermiþ, ben de seni görüyorum þimdi. Gülme halime, öyle! Ne yapayým bu ayrýlýk ateþi sardý tüm bedenimi. Senden sonra yýllar kolay mý geçti sanýyorsun? Doktorlar, ilaçlar, koridorlar, düþünen anlamsýz adam heykelleri ve deli gömleði! Daha neleeer, neler...”

“Hep yanýmda olduðunu düþündüm. Ýnanamadým bir türlü zamansýz gidiþine. Kolyen hala duruyor boynumda. Birgün bile çýkartmadým biliyor musun? O gün çok güzeldi, bir sonbahar akþamýydý deðil mi sevgilim? Yaðmur yaðýyordu ama sanki sevgimiz engelliyordu ýslanmamazý, biz aþkýmýzla yeterince ýslanmýþtýk zaten. Etkilemiyordu bizi. Hem sonra yaðmuru çok severdin sen ve senin sevdiðini de ben... Bu kolyeyi bana veriþin bugün gibi hala gözlerimin önünde.”

“Evet sana ait ne varsa yaktým, biliyorum. Herþeyi yakma hastalýðým bundan kaldý belkide. Ama bir bu kolyeyi yakamadým, yokedemedim. Demiþtin ya, ‘bu yüreðim’ diye, ondan belkide... Çýkartýp atmak, kolaydý ya, içimden de çok defalar geçirdim ama yapamadým iþte... Bende 'sen' kalasýn diye...”

“Deli çocuk, çýlgýn çocuk vedasýz ayrýlýþý hakediyor muydum ben? Sevgilimdin sen benim sevdiðimdin! Yýllarca dönmeni bekledim. Kainatýn karanlýðýný aydýnlatan tek mum ýþýðýndan daha da az aydýnlýktý umudum ama yine de sönmedi bekledim. Kalabalýklar içinde zor oldu tebessüm ama becerdim. Sahte yüzlere kanmadým. Oysa ne çok aðlatmaya çalýþtýlar beni. Sýrf ‘baþýna ne gelirse gelsin yine de gülmelisin’ dediðin için. Þimdi sen yoksun, istediðini yerine getiriyorum” dedi ve sonu gelmeyecekmiþ gibi derin kahkahalar attý.

“Kara haber geldiði gün, gök çöktü üstüme, yer yarýldý, ruhum iyiden iyiye ezildi. Kýzýl boþandý yüreðime ama hayret hala ayaktayým. Sen ‘gül’ dediðinden olsa gerek. Ama heyhat birtanem içim kan aðlýyor. Bu acý çekilmiyor, omuzlarýmda yeni doðan bütün süt kokulu bebeklerin sorumluluðu vardý sanki sensizlik boyunca.”

“Birlikte olsaydýk bugün, torun sahibiydik. Saçlarýmda senin o en çok beðendiðin kestane rengi kalmadý artýk görüyor musun? Her tel bembeyaz. Sana gelmeden önce boyayacaktým ama senin doðal olmayan þeylerden nefret ettiðin geldi bir anda aklýma vazgeçtim sonrada... Olsun dedim benim caným beni böylede beðenir. Ben onun hala ‘dünya güzeli’yim dedim kendi kendime. Haksýz mýyým?”

“Katrankarasý geceler, yýldýzlardan baþka güzel þey vermediler bana! Hep söyledim onlara ‘civanmerdime söyleyeceðim sizi, þikayet edeceðim’ diye bana yalnýzlýðý getirdiler ya... Ýnanmadýlar bana caným... Tek tek topladým bende yýldýzlarý... Gece bitsin diye... O vakitler daha bir çöktü üstüme sensizlik. Karanlýktan korktuðumdan mýdýr nedir?”

“Ha birde senden sonra resme yeniden baþladým. Uykusuz gecelerimde en güzel anlarýmýzý canladýrdým tuvalde. Tek tesellim birgün sana göstermekti ama göremedin, kahretsin bakmýyorsun bile...”

“Bak günler bitti, acýlar bitti, gözyaþlarý bitti, gençliðim gitti, sevinçler, renkler, iyi ya da kötü yaþanan ne varsa bitti. Bir tek senin yokluðun bitmedi. Bitir artýk þu hasreti. Ýnanki affettim seni. Bak söz veriyorum ne istersen yapacaðým. Ne olursun yalvarýyorum sana yanýma gel. Bak sað tarafýmýzda deniz var. Hani çok severdin ya üç maviyi; gökyüzü, deniz ve gözlerim... Üçüde burda, dön n’olur. Sana olan aþkým ilk günkinden çok daha fazla.. Seni sen varken nasýl sevdiðimi bilirsin, ölümü göze alacak kadar... Þu anda yaþadýklarýmý sen düþün artýk.”

Topraða vurdu aðlayarak, “Hadi dönsene” dedi. Hýþýmla güllerin hepsini kopardý, bütün çiçekleri de... Eline diken battý, kanýyordu. “Bak” dedi. “Görüyor musun, çok ince dediðin, öpmeye kýyamadýðýn parmaklarým kanýyor iþte.” O sýrada kan gelinliðinin üzerine damladý.

Hýçkýrarak aðlamaya devam etti “Sana göstermeyi unutmuþum gelinliðimi nasýl buldun? Yakýþmýþ mý? Aldýðýmýzda biraz boldu, bugünse çok dar ama yaþlandýðýmdan. Beðeneceðini umdum beni böyle görünce. Hadi ama artýk sokulsana yanýma, sabrým kalmadý!”

Bir ses duyuldu topraðýn altýndan “Ben de seni hala öyle çok seviyorum ki... Ama ben dönemem, sen gelmelisin yanýma. Hadi usulca sokul canýma! Seni bekliyorum.”

Kadýn o ilk günki heyecaný hissederek, yýllardan sonra ilk defa anlamlý tebessüm etti, gözlerinden sevinç gözyaþlarý aktý. “Geliyorum civanmerdim, gelmez miyim hiç? Kolyen boynumda, umudun avucumda. Ben de seni çok seviyorum.” dedi. Ardýndan sevgilisinin altýnda olduðu topraðýn üzerine uzandý ve gözlerini bir daha hiç açmamak üzere kapadý.