...Oysa, pek çok kez sensiz seyahat etmiþtim..Bu kez olduðu gibi hissetmedim hiç ama...Adým adým uzaklaþmak nedense zor geldi..Yakýnlarýnda olup, ayný havayý solumak bile zaman zaman teselli olabiliyormuþ demek...
Hayýr hayýr...Duygularý tanýmam sanma...Öyle iyi tanýrým ki ben onlarý...Dibine kadar yaþamýþlýðým vardýr her birini...Hangisinin hangisi olduðunu bilecek kadar sohbet etmiþliðim...Adýný koymak için günlerce,bazen aylarca hissettiðimi düþünmüþlüðüm vardýr...Sen nereden bileceksin ki beni?!!!Ben sadece bir “zanným” sende...Kimi zaman aklýnda,kimi zaman fikrinde,kimi zaman duygunda herkesleþtirdiðin...Sarýlmak istediðimde ruhuna,ötekileþtirdiðin...Hep uzaktan,hep mesafeli,hep yabancý hissettiðin...Ne zaman merak etsem seninle ilgili bir þeyi ,bir vesile ile cesaretimi,samimiyetimi kýrmýþlýðýn vardýr senin...Sana kendi hislerimden bahsedeceðimde,hep bir eleþtirildiðini düþünmüþlüðün...Bilhassa konuþmayýp,hatta buna yanaþmayýp iç dünyaný bana “bile” açmamýþlýðýn...”Bile” deyip hadsizlik ediyorum aslýnda,deðil mi?Deðil belki de... En azýndan güven duyuyorsun bana... Bunu biliyorum...
Ve bazen...Bazen,öyle anlar oluyor ki...”Bilindik sen”den tümüyle farklý bir adam çýkýveriyor karþýma...Gözlerinde öyle anlamlý bakýþlar,dudaklarýnda öyle içten gülümsemeler...”O an”a hapsolup kalmak için ölüyorum...Ama iþte o anlar, o kadar bazen ki...
Hayýr... inan ne olduðunu bilmiyorum...”Ýnanmadýðýn”a inanýyorum ben aslýnda ve tersine...Ama bunun...þimdikinin...bir süredirkinin....ne olduðunu...iþte bunu,hakikaten bilmiyorum...