Kara vurup akseden güneþ ýþýklarý ruhumda ýstýrap hâline geldiði anda aklýma bir düþüþ düþersin ki Leyla…

An olur hayalimde o kadar yakýn hisseder yasemen kokunu alýrým ciðerlerimin keseciklerine… An olur uzakla olmanýn hicranýyla iki büklüm göklere yaðarým fütursuzca…

Seninle bir aný temaþa etmek, o âli gözlerine bir kez bakmak için hayalimde kim bilir kaç kez Zümrüdüanka’ya binip, Kafdaðý’na tekrar tekrar varmak için sevdaný saklarým yüreðimde!


Fakat tam sana kavuþtuðumu zannedip dokunmak için elimi her uzatýþýmda bir tütsüye deðdirmiþ gibi elimi daðýlan dumanlarý kaç kez mahcupça izlettirdin bana! Ve ben, ahh ben! Keþke Sen! Bu inkisarla daha kim bilir kaç kez daha bu çocuksu hallerinle karþýlaþacaðým acaba?

Evet, sen ne kadar uzaktaysan, o kadar da yakýnsýn bana… Zaman ve mekân engel deðil demeyi, haykýrmayý isterim tabii ki. Çünkü seni fiziki olarak deðil, sýnýrsýz sevgiyle bezemiþim öyle yüreðimde, öyle kalbimdesin iþte!

Seni düþündüðüm an, sonsuzluðu tarif edeni düþünür, sonsuzluðu yakaladýðýmý hissederim…

Firaktan çokça þikâyet etsem de, vuslatýn lezzetini bana tattýracak o deðil mi? Þikâyet yerine, mihenk unsuru olduðu için ona müteþekkir olmalý deðil miyim ey Leyla?

Ölümüm, kuþlarýn, baharýn bitiþiyle, baharýn yeni haþladýðý diyara göç etmesi, canlýlýðýn ve güzelliðin peþinde koþmasý olmalý!

O’na kavuþturmalý.

Sana kavuþturmalý.

O’na kavuþturmayan bahara kavuþmamalýyým.

Sana kavuþturmayan bahara kavuþmamalýyým.

….