Biliyordum içimdeki sýkýntýyý. Ýsyanýn verdiði ezikliði parça parça hissediyordum yüreðimde. Biliyordum kalbimin neden neþesiz olduðunu ve bedenimin küskünlüðünü. Penceremdeki sarmaþýklara güveniyordum. Mavi mor þapka gibi açmýþ sarmaþýklara. Ve ruhumu çepeçevre saran yalnýzlýklara. Yalnýzlýklara inanýyordum. Beni bir an huzura erdiren seraplara.

Gece doðan güneþe kýrgýným, yüreðime de ýþýk saçmadýðý için. Yalnýzlýklara ise öteden beri küsüm, gelip koynuma usulca sokulmadýklarý için.
Uluyan kurtlara merak salýyorum. Onlarý bir an olsun yanýmda görmek, sonra içimden geldiðince sýkmak ve öpmek, içimde uyuyaný uyandýrdýklarý için. Belli belirsiz Öten baykuþ ne de sevimli geliyor bana, bir de yönünü bulamadan duvardan duvara çarpan kör yarasalar...

Yürüyorum...

Her iki yanýmda baþý göðe deðen kavaklar. Rüzgârýn esintilerine kendini býrakan varaklar. Kendini kör bir boþluða býrakýp oradan oraya savrulan dingin varaklar. Zümrüdüanka kuþu beliriyor gözlerimin önünde, kucaklamaya kalkýþýnca kaybolan. Aðlýyorum bir iki damla gözyaþýyla ardýndan.

Karanlýk benim için mi, oysa güpegündüz etraf. Her þeyi görebiliyorum, aydýnlýk karanlýklarda.

Korkmuyorum...

Güçlü ve emin adýmlarla ilerliyorum. Uyuyan canlýlarýn sessiz ve boþ uykularýný bölmek için yürüyorum. Çekirgelerin sesi çýnlýyor kulaklarýmda. Bir an baþýmý tutuyorum, kulaklarýmý kapatýyorum. Baþýmý aðrýtýyor bu öldüren sessizliðin ortasýndaki výraklamalar ve çýnlamalar. Yerden elime geçen bir iki çakýlý önceleri mavi, þimdi kapkara olan göle atýyorum farkýnda olmadan. Sesler kesiliyor, rahatlýyorum, ama çýnlamalar hâlâ beynimi kurcalýyor.

Sýkýlýyorum...
Ýçimdeki sýkýntýyý biliyorum. Ýsyanýn verdiði aðýr yükü taþýyorum.

Þimdi ise korkmuyorum!

Þu kör karanlýklarýn birinde gözlerimi kapatmaktan ve bir daha açamamaktan. Sanki ben yavaþ yavaþ tükeniyorum. Ýçimdeki âsi çocuk zamanla çürütmeleri için emir veriyor bedenimin saklý köþelerindeki kurtlara.
Ben hâlâ uyuyorum; bedenimse gizlice aðlýyor…