Gülüþlerini býraktýlar þehrin varoþlarýna
ayaklarý çýrýlçýplakken
arabesk bir hayatýn yaðýz delikanlýlarý
baþý yemenili kýzlarýydýlar
þehir bekliyordu pazularýný þiþirerek
çimenlerime basmasýnlar, aðaçlarýmý kesmesinler
kerpiçten evler dikmesinler diye...

Elleri nasýrlýydý çoðu zaman
hasta olma lüksleri yoktu topraktan aþýlýydýlar
hoþ hasta olsalar da yataklara düþseler de
paralarý ile alacaklarý en baba ilaç
aspirin, gripin bir de üfürükçü nefesi idi
ah o gözü kör olasýca yoksulluk
ah o insana zor gelen insana ar gelen kula kulluk...

Bir günde dikilen kerpiç evlerdi
gönüllerince oturamadýklarý kýþýn damlarý akan
yazýn pencerelerinden kuþlar kediler bakan
rüzgarlarý bir penceresinden girip öbüründen çýkan
çoðu zaman acýlarý katýk yaptýlar yediklerine içtiklerine
bazen buluttan nem kaptýlar
bazý bazý kirli sulardan hastalýk
inançlýydýlar yine de
kader deyip bir tek Allah'a taptýlar...

Yeri geldi yemeði bir tencereden kaþýkladýlar
çoðu zaman on kiþi bir arada yattýlar
þehrin þehirlinin gözüne gözüne battýlar...

Gelirken omuzlarýnda bir çýkýn
ve umutlarý sevdalarý
gururlarý, acýlarý, özlemleri, tutkularý
köylerinin tahta evlerinde býraktýklarý huzurlarý...

yine de güzel þeyler umdular
geldiler ve gülüþlerini býraktýlar þehrin varoþlarýna...