Yürümen için ilk kez,
Tuttum evlat elini.
Ben asla býrakmadým,
Sen tuttun el elini.

Seni görmediðimde,
Ýçime kasvet dolar.
Çocuðun olsun da gör,
Bir baba nasýl yanar.

Sen ne kadar büyüsen,
Deneyimde öndeyim.
Sen daha yaþamadýn,
Önündeki gündeyim.

Ýdolündüm bir zaman,
Þimdi beðenmez oldun.
Bak ben ayný babayým,
Çok deðiþen sen oldun.

Evlenince deðiþmen,
Bilir misin ne acý?
Hep böyle kalýr sanma,
Deðiþir yolcu, hancý.

Evlatlar birer güldür,
Torunlar ise; gonca.
Hayat, o zaman hayat,
Hep birlikte olunca.

Yaþlýlýðýn çatmadan,
Düþmeden saçýna ak.
Vakit çok geç olmadan,
Dön de bir, kendine bak!

Kýyýp, beddua etmem,
Aðzým dua anýyor.
Duam onmaz ki seni,
Çünkü; Ýçim kanýyor.

Ben de insaným evlat,
Bir tahammül gücüm var.
Yazýk sana! Bana da,
Unutma evladýn var.

Abdullah Haktankaçmaz
(Vaveyla adlý Þiir kitabýmdan)
ah6334@gmail.com

*Ýdol : Örnek alýnan, en çok hayranlýk
duyulan kimse.
*Kasvet : Sýkýntý, iç sýkýntýsý.
*Onmak : Daha iyi bir biçime girmek, düzelmek,
eksiði kalmamak.