Hissettiklerimi duyumsamak isteyip istemediðini bir düþün. Bu yazýyý bir kenara atmak, görmezlikten gelmek, önemsememek en doðal hakkýn. Ama unutma ki, düþlerim þaha kalktý mý utanç verir her bakýþ. Bu utanç veren bir yazý olacak.

Seni baþtan çýkarmak dýþýnda, þaþalý hayatýn kenarýna tutunmaktan baþka hiçbirþey yapmýyorum, sevgili. Küçük nüans farklýlýklarýyla geçmiþ özlemlerimi tekrarlayýp, seninle paylaþýyorum. Anlayamadýðým, bu tekrarlarýn seni daha fazla etkilemesi. Herneyse.

Sedef sedef avuçlarýna dökülen melodilerin eþliðinde bizi çýkmaza sürükleyen herþeyi bu izbe mekanda sana anlatmak istiyorum. Bu yüzden kadehimizdeki kiremit rengi þarabý yudumlarken “buraya sarhoþ olmak için gelmedim..” gibi anlamsýz bir serzeniþ içine girme sevgili. Biz kadehimizde yaþayýp yaþamadýðýmýzýn kanýtýný arýyoruz. Yine de boðazlý kazaðýmý çekiþtirip, “Kalk gidelim buradan..” diyorsun. “Peki ama nereye?.” Gözlerinde çakan þimþekler bu soruyu hýþýmla geri çeviriyor, ardýndan þefkat yüklü bakýþlarla, “Hadi gel..” kelimelerine teslim olmama neden oluyordu. Ve böylece kesik taþlý sokaðýn içinde akýp giden kalabalýða karýþýyorduk..

Neon ýþýklarýyla bezenmiþ restoranlarýn önünde insan avlayan yapýþkan mahlukatlarýn dolduruþlarýna aðýza alýnmayacak küfürler kuþanarak karþýlýk veriyor, lanetler yaðdýrýyorduk. Peþimizde sürüklenen müntehir gölgelerin karanlýðýna haspettiðimiz herþey bizi öfkelendiriyor, insan avcýlarýný ise korkutuyordu. Belki de ruhumuzu bir tutunç aðacý kadar kýrýlgan ve ele geçmez yapan, yýllanmýþ þarap tadýndaki nefretimizdi.

Lanetli þehtin hüzünlü sokaklarýný kasýp kavuran öfke fýrtýnasý nihayet bizi gideceðimiz yere ulaþtýrdý. Darmadaðýnýk, soðuk ve karanlýktý. Bu mekanda çatlamýþ dudaklarýmýzdan dökülen nefret yüklü kelimeler þehvetle yankýlanýrken, ruhumuz dans eder, gölgelerimiz ise seviþirdi.

Kadehler kederlenir, vücudumuz kenetlenirdi. Her seviþmemizin ardýndan dumaný hayallerimizle karýþan bir sigara yakar, kadehimizdeki hüznün son damlalarýný yudumlardýk. Sonra, geçmiþte yaþadýðýmz muhteþem günleri ve gittikçe tükenen yaþama sevincimizi anlatýrdýk. Þahidimiz, Oðuz Atay ve Cezmi Ersöz’dü.

Hayallerimizi yakýp birbirimizi ýsýtmaya çalýþtýðýmýzý itiraf ederdik. Ben küllerimi getirirdim sana. Sen de savaþlarla kirletilmiþ tarihe benimle geçmek isterdin. Oysa baþaramadýk sevgili.

Tükenmiþler ile tutunamayanlar, Cezmi ile Oðuz, sen ile kesik taþlý sokak ve sert esen rüzgarlara dayanamayan ben... Hiçbiri de yanlýþ bir öyküde utanç veren duygularýmýz olduðumuzu kabul etmek istemiyor.

Oysa sonsuzluða adanmýþ ruhlarýmýz haykýrýyor;

Beni yeniden yaz!.

Yaz ki çatlamýþ dudaklarýndaki
uçurumlarý kapatabileyim..