Yukarýdaydýn, benden birkaç basamak yukarýda.
Gözlerin vardý yalnýzca, yüzün dudaklarýn hep flu,
Parmaklarýnýn melodileri biraz da…
Kimse anlamazdý o aramýzdaki uçurumdan kaç defa atladýðýmýzý,
Düþmek üzereyken tutunduðumuz dallarý, anlamazdý kimse.
Rüyalarda dans ettik birkaç defa, eminim benimleydin o geceler,
Adýný yankýladýðým duvarlarda, kucaðýmda küçük bir çocuk misali dururdun hep.
Evimin önündeki bank, anca yüzleþtirdi seni, ellerinde içi aðzýna kadar sýr dolu þiþelerle.
Biliyorum, dökülemezdi dillerden itiraflar,
Benim itiraflarým hep cumartesi geceleri sýrtýndaki ellerimdi,
Belki de yavaþ yürünen yollar -bitmesin diye- izafiyeti öðretti bana.
Karmakarýþýklýðýn ortasýnda durmuþ, yalnýz bir piyonum bu sefer.
Yalnýzlaþtýramadým seni, yetmedi gücüm, yenildim ben oyuna.
Biliyorum ki onca gürültünün arasýnda sessizleþecek gözlerin, yeniden
Karýþacak birbirine ifrit, kül tanrý, sen ve ben.