Bugün babalar günü. Bugün bir palyaçodan bahsedeceğim size. Hani şu çocuklara komiklik yapan, gözleri dudakları boyalı, upuzun ayakkabıları, askılı pantolonuyla türlü türlü hikayeler anlatan o mütevazi sanatçıdan.
     Yo niyetim soytarıları anımsatmak değil, niyetim kimsenin kalbini kırmak değil. O da böyle olsun isterdi. Bu palyaço bir şifacıymış aslında. Yani şifacılık eğitimi görüyormuş. Yo yo niyetim şifacılardan gülücük devşirmek değil. Bu palyaço çocukların gülüşleriyle moral bulurken bir taraftanda hayatı sorguluyormuş. “Hayat nedir, kadın nedir, bize bu koskoca evrende neden bu kadar küçücük bir rol veriliyor, bu amaçsız ve niteliksiz eğitim ne işimize yarayacak?” gibi tehlikeli sorular soruyormuş. Dünyalar tatlısı bu palyaço babasını çok severmiş. Onu çok iyi kalpli ve saf bulurmuş.Ne yazıkki palyaço çocuklara gülümsemeye çalışırken, parasızlıkla, eğitimindeki zorluklarla, erkek egemen bir toplumda yaşamanın verdiği rahatsızlıklarla başetmesi çok zorlaşmış. O da kendini uyuşturacak birşeyler bulmuş. Dayanabilmenin tek yolu buymuş çünkü; gülümseyebilmenin.
“Hepsini anlatmıyorsun” dediğini duyar gibiyim. Her zamanki gibi gerçek anlatılanlardan çok daha acıymış.Oldu mu?
     Ve bir gün bu palyaço bir kitap yazmak istemiş. Ondan geriye birşeyler kalsın istemiş. O zamanlar öğrenci olan önemsiz birisi o kitabı okumuş, düşünmüş ve palyaço kapıdan girivermiş. Ellerini uzatmış. Bomboş odada ikisi son kez dans etmişler ve dans bittiğinde birbirlerini nazikçe selamlamışlar. Bundan palyaçonun bile haberi olmamış.
     Neden bilmem, bugün o palyaçoyu hatırlıyor ve gülümsüyorum. Ne de olsa bir Türk filmi gibi yaşanan hayatlar bizimkisi. Öyle değil mi? Öyle öğretmediniz mi?