Ruhumun üstünde hiçbir yere konduramadığım bir ağırlık var.
İçimin de içinde, içsel içsel sancılar var.
Bakamıyorum. Önümü göremiyorum. Sesleri duyamıyorum. Kalbimin üstünde tekleyen "meydanlar" var.
Atamıyorum.
Hep aynı yerlerden kurulan cümleler var ellerimde. Yenisini kuramıyorum.
Böylesi uzak, böylesi ırak; böylesi zor muymuş nefes...
Boğazımın ucunda bir yumru var. Yutamıyorum.
İnanmak istiyorum. İnanamıyorum.
Daha fazlasını yazamıyorum. Kalemimi kendi toprağıma batırıyor, batıyor, batırılıyorum.
Kafamın içinde o sesler büyüyor. Artık hiç ses duymasam yeter bana, biliyor, biliyorum.
Böyle uzaklara gidiyorum.
Böyle uzaklarda kalıyorum.
Gelemiyorum.
Gelmek istemiyorum.
Temmuz'u sevmiyorum.
Yaz' ı sevmiyorum.
Artık eminim.
İkinci bir emre kadar susuyorum.