zamanýn hangi köþesinde gezinirsin?
hangi anda birleþir kader çizgimiz?
ne zaman kaldýrýrsýn aðýr gövdeni üzerimden?
içimde bir dert,
varlýðýnla aðlatýrken yokluðunla sýzlatýr
mahkûmum þimdi
derinlerdeki çâresiz bir sükűta
bilmiyorum senin makamýn
gökyüzünün fevkinde bir beyaz bulut mudur?
atan kalbim deðil,
yürüyen ayaklarým deðil,
gören; sen,
düþündüren; sen,
kalp diye atan,
yaþatan; sen,
yaþayan sen....
tutkunuydum ben;
bahçendeki rengarenk gülerin
þimdi bir çölde kaktüslerin esiriyim
yokluðunla deli dîvâneyim
zamanýn hangi köþesinde gezinirsin?
hangi ânda birleþir kader çizgimiz?
bir zamanlar gezinirken durgun sularýnda
büyük bir rahatlýkla serin serin
tüm varlarým yok oldu sensizlikle
vurgun yedim sensizliðin derinliklerinde
zindanlara atýlýr aklým
dikenler konulur aþka giden yollara
bir hüzün akar göz pýnarlarýmdan
çâresizlik kývrýlýr içimde bir yýlan gibi
sokar zamanýn âhenkli iþlevini
mahkûm eder beni mihnetli bir kedere
ben; aþkin görmeyen gözü
ben; aþkin sizlayan kalbi
ben;aþkin lâl dili
ben; sevgini çýkmaz sokaðýnda
yolunu kaybetmiþ bir garip yolcu
aðlarým kaybolmuþ sevdalarýn gözyaþý ufkunda