Sen yokken biraz bacaklarým kanadý, biraz hasta yattým, çok sevildim, bolca düþündüm. Onca kine raðmen asla dinmeyen güvenimi, her korkumda sana sýðýnmayý düþündüm. Gözlerinin uçurumdan attýðýmda kendimi, çocuk sesinle sakinleþebilmeyi düþündüm. Elimde bir avuç yavan düþünce varken, kalakaldým. Ben, hiç bir zaman ben deðildim sende. Hep yaðmacý vandal ve biraz kusursuz seviþmeler gibiydim. Özledim, özlemim dinmedi hiç bir zaman ama yalnýzlaþmanýn korkusunu artýk kaldýramayacak, eski bir kantarým. Adýn geçtiðinde tüm bildiðim isimleri sildim þimdiye kadar, silmeye de hazýrým. Yeter ki seni ayaklarýnýn üzerinde, tüm gücünle beni kurtarýrken görebileyim.