Uðraþmayýn anlayamazsýnýz
Akýl ermez ölümcül yalnýzlýðýma.
Kurtulmak için yüksünen karanlýðýmdan
Mazbut adýmlarýmý kararlýlýkla atýyorum kalabalýklara
Dýþarýsý hazin bir gurbet,
Ýki sokak ötesi yabancý
Hiç kimseyi sevmez mi insan,
Sevmez mi cumartesi günlerini,
Yaz yaðmurunu,
Baharda yeþeren bir aðacý?



Nerden bileceksiniz
Belirsiz bir hüznün kiracýsýyken
Acý acý gülümsüyorum
Aðlarken içim
Hiçbir ’’boþ’’ almýyor doluluðumu
Ýstemesem de nereye gitsem oralý oluyorum
Neremi yenilesem oradan eskiyorum
Bininci el eþyayým bit pazarlarýnda
Doyduðum yerlerden býktým
Doðduðum yerleri özlüyorum



Duvarlarýma hapsolduðumda
Aðýr aðýr çekiliyor kaným,
Lambam daraðacýndaki
Ýdamlýk mahkûmlar gibi sallanýyor
Pencereler düþmaným
Hasret geceleri nüks ediyor kalbime
Beni tüketiyor bu herkese yabancýlýk
Yakýným bellediklerimin göstermelik
Suni teneffüsleri de özlemlerime yetmiyor artýk
Galiba, ölüyorum.