Þeyma Haným’ýn týp fakültesinden arkadaþý Dr. Boðaç Bey’in Çatalca’daki köy evine 40 dakikalýk bir yolculuktan sonra nihayet geldik.
Þeyma:
-Sen de gel otur bizimle- dedi.
-Ben seni arabada beklerim abla sen iþini hal et gel ama beni de burada çok bekletme!- dedim.
-Olur mu öyle þey, hem Boðaç yabancý deðil- dedi.
-Biliyorum ama sen yine de yalnýz gitsen iyi olur- dedim.
-Buradan sana yazýlacak bir þey çýkmaz- dedi gülerek…

***
Kapýyý Dr. Boðaç’ýn küçük, þirin kýzý, Rezan açýverdi.
Rezan, henüz 6 yaþýnda. Ama öyle küçük bir kýz gibi deðil de bir kadýn gibi kapýdan içeri buyur etti bizi…
Güzelce hal-hatýr sorduktan ve temennilerini saðlýklý olmakla baðladýktan sonra:
“Yorgunluk kahveniz nasýl olsun” diye sordu.
Ben de sýrýtarak: “sade olsun tatlým” dedim.
Þeyma: “orta þekerli olsun madem” dedi.
Rezan: “Tam tersi olmalýydý aslýnda”- dedi?
Kilosuna takýlý olan Dr. Þeyma haným, daha ilk tanýþmada minik Rezan’dan saðlam bir tokat yemiþ oldu…
Benim bu sözden sonra geliþecek olaylarý hissediyor gibi yüreðime garip bir sýzý girdi…
Sabýrla olacaklarý beklemeye baþladým…
***
Bu arada bugün günlerden 22 Aðustos 2020 Cumartesi ve saat tam olarak 11:30’u gösteriyor.
Burasý, Ýstanbul sýnýrlarý içinde kalan Çatalca Ýlçesi’nin küçük bir köyü.
Henüz betonlaþmamýþ ve gayet yeþil bir köy.
Üç beþ tane çiftlik evi var ama onlarda bu yeþil alan içinde adeta dekor gibi duruyor. Buranýn doðasý, yeþili, aðaçlarý, böcekleri, kuþ sesleri hakikatten insanýn içini ferahlatýyor…
Boðaç Bey’in evi iki katlý ve kiremit renkli.
Giriþ kýsmý oldukça geniþ ve üç odalý.
Evin üst katý alt katýndan daha geniþ olduðunu görüyorum.
Evin saðýnda ahýr, solunda samanlýk ve hemen samanlýðýn yanýnda iki büyük ceviz aðacýnýn altýnda hurdalýk ya da ardiye gibi bir alan var.
Yine ayný bölge içinde tavuklar, ördekler ve kazlarýn yaþam alanlarýný belirleyen tel örgü ile çevrilmiþ geniþçe bir yer var.
Arazinin etrafý komple meyve aðaçlarý ile süslenmiþ.
Bu güzel peyzaj içinde yer alan aðaçlardan; kiraz, kayýsý, viþne, zeytin, elma, armut, dut, incir, söðüt ve çam aðaçlarý belli bir mesafe ile ekilerek harika bir görüntü kazanmýþ…
Ayrýca avlunun geniþ alanlarýnda yer yer maydanoz, kenar kýsýmlarda yeþil fasulye, mýsýr, bamya, az daha ötede nane, yeþil soðan, yeþil sarýmsak, turp, dereotu, domates, biber, patlýcan, salatalýk gibi yeþillikler gözlerimize bayram ettiriyor…
Buranýn tek eksiði doðalgaz!
Onun haricinde her þey tamam gibi görünüyor.
Her ne ise,
Kahvelerimiz geldi.
Biz de höpürdetmeye baþladýk.
Boðaç Hoca ile eþi Besime Haným ile tanýþtýk.
Oradan, buradan, þuradan laflýyoruz…
Bu arada minik Rezan salonun ortasýndaki sobanýn içine odun atýp yakmaya çalýþýyor.
Þeyma:
-Yavrum niçin soba ile uðraþýyorsun- dedi. Hava yaz… Aðustos ayýndayýz ve biz terliyoruz sýcaktan- dedi.
Küçük Rezan:
-Hava için yakmýyorum Þeyma teyze- dedi.
-Ya niçin?-dedi
-Sizin için…
-Ýyi de ben üþümüyorum ki tatlým…
Rezan: “Fakat annem sizin için: “Dünyanýn en soðuk kadýný” diyor.
Ben de ýsýnmanýz için yakýyorum sobayý” demez mi…
***
O sýcacýk ortamdan bu söz üzerine eser kalmadý. Ev sanki Þeyma’nýn kafasýnýn üzerine çöktü… Hani 10 yýldan fazla arkadaþlýklarý olan, her daim kardeþten öte birbirlerine yardýmcý olan Dr. Þeyma’nýn; 10 yýl omuz omuza, dirsek dirseðe yüzlerce hastanýn hayatýný birlikte kurtarmýþ, bilmem kaç kiþiye can baðýþlamýþ bunu da her fýrsatta dile getirmekten haz duymuþ bu iki kardeþten de öte dostun arasýna Rezan’ýn atom bombasý gibi düþen bu sözünden sonra omuzlarý da hemencecik düþüverdi…
Þeyma’nýn boðazý düðüm oldu, söyleyeceði kelimeleri yutkundu durdu. O beyaz suratý, kulaklarý, yanaðý kýpkýrmýzý oldu…
Elinde demin dik duran kahve fincaný saða yatýverdi ve boynu da istemsiz bir þekilde kahvenin yattýðý yöne doðru büküldü…
***
…
…
…
Ah çocuklar…
Onlar kimi zaman güldürür, kimi zaman aðlatýr…
Kimi zaman öldürür, kimi zaman yaþatýr.
Kimi zaman sevindirir, kimi zaman üzer, kimi zaman da sevenleri ayýrýr…
Diyorum ki yetiþkinlerin konuþurken “bir sözden ne çýkar a caným” demeye hakký yok!
Var mý?
Bi daha düþünün derim…