Her þiir bir iklimdir. Kimi zaman kýþýn acýmasýzlýðýný, kimi zaman ilkbaharýn umutlarýný, izlerini taþýr.
Yaz þiiri ise, doðanýn bütün izlerini, lekelerini siler. Her þairin yaþamýnda derin etkiler yapan þiirse, hiç kuþkusuz sonbahar þiiridir. Çünkü, þairlerin en çok sevdiði gerçek olan ölümü, en çok duyumsadýklarý zaman sonbahardýr.

Þairlerin yaþama dört elle sarýldýklarý sanýlsa da, ölüm, onlarýn en yakýn dostu olmaya devam etmektedir. Bugüne deðin bilinçli ölümü seçen þairlerin hangi mesajý verdiklerini sanýyordunuz. Düþen her yaprak, dökülen her tel saç bizi her gün biraz daha ölüme yaklaþtýrmýyor mu? Mayakovski Yesenin’in intiharýnýn ardýndan hayatý sevmeye dair onca söylemine karþýn niçin ayný yolu izlemiþtir? Çünkü, o da, tüm þairler gibi ayný topraktan yoðrulmuþtur. Elimizdeki örnekler bizi bu sonuca götürmektedir.

Her þair okyanus dalgalarýyla boðuþtuðunu sanýrken, gün gelir durgun bir gölün sularýna yenik düþer. Yazgýsýný gölün aynasýna gömen þair mutlu sona ulaþmýþtýr. Yorgun sonbahar yapraklarýnýn kendisini örtmesini bekler, yalnýzca...

Þiir yoðunluktur. Eðer þair bu yoðunlaþmayý saðlayamamýþsa, þiir ondan uzaklaþýr. Çünkü þair, þiirin özsuyunu bulamamýþ demektir. Her ne kadar þairler, þiirle nikahlýyken küçük flörtleri yaþamak isterlerse de, gerçekte bu durum yoðunlaþmanýn en büyük düþmanýdýr. Bu, yaz mevsiminde kar yaðmasýný andýrýr. Evet, þiir bakým ister, her gün biraz daha güzelleþmek ister.

Eðer bir þair dostunuz varsa, yandýnýz demektir. Çünkü, dünyanýn en az geçimli insanlarýdýr. Özellikle þiirle yoðunlaþtýðý anlarda kimseyle ilgilenmek istemezler. Onu yolda rastladýðýnýzda sizi görmeyebilir, bir gece önce raký kadehlerini birlikte patlatsanýz dahi, sizi ilk kez görüyormuþçasýna bakabilir. Sakýn bu davranýþlar karþýsýnda paniðe kapýlýp, dostluðunuzu ondan esirgemeyin. Çünkü, þair dostunuzun gözü o an þiirden baþka kimseyi görmemektedir.

O yalnýzca soluk alýp veren bir varlýða benzer.
Þair, ýstýrap ve güzellikleri gerilimli bir biçimde yaþamayý ve bunu bütün dillerde ifade edebilmeyi ister. Þair kendini sürekli bir cenderede hisseder. Yaþamýn gerçeðini inkarda beceriksizdir ve sürekli kendi yarattýðý yel deðirmenlerine karþý savaþýr.
Bu baðlamda þair ve þiir özgürlüðüne son derece tutkundur. Þiirin yataðýnda akýntýnýn tersine yaptýðý her yürüyüþ , þairi biraz daha gerçek yaþamdan uzaklaþtýrmaktadýr.

Eðer bir þairin huzurunu saðlayamýyorsa, þiirin özgürlüðü o denli önemli deðildir.Vücudunun tüm sýcaklýðýný þiirine veren þair, koltuklarýnýn altýndan günü gelince dünyanýn en güzel kelebeðinin uçup gideceðini bilmektedir.

Þair, dünyanýn en aðýr iþçisidir. Mayakovski’nin dediði gibi, þair, ýrmakta altýn arayan bir iþçiye benzer. Sonuçta ikisi de saflýðýn, güzelliðin peþinde koþar.

Þiir, þairin içindeki depremdir. En güzel þiir; þairin merkezinden büyük dalgalarla yayýlarak çevresini etkileyebilen þiirdir. Her þairin en büyük özlemi, günün birinde 7,5 Richter ölçeðinde bir depremle uyanmaktýr../..

Not: Bu yazý 17 Aðustos 1999 depremi öncesi kaleme alýnmýþ ve 1998'de Kýyý dergisinde yayýmlanmýþtýr.