EN BÜYÜK GÜNAHIM MIÞSIN SEN...

Sen...
Dupduru göllerin kýyýlarýndaki,
Þýmarýk sazlar gibiydin! tanýdýðýmda.
Dalsýz budaksýz üzerine kuþ bile konmayan,
Arsýzlýðý sadece rüzgara sanýrdým! aldanmýþým.
Girdin dünyama bulandýrdýn sularýmý!
Anladým ki þimdi;
Sen benim en büyük günahým mýþsýn.

Sen...
Uçsuz bucaksýz ormanlarýn derinliklerinde,
Dik kafalý, maðrur ardýçlar gibiydin! ilk gördüðümde.
Çiçeði ve meyvesi olmayan, sýradan bir yeþil!
Ne gündüze ne de geceye idi, yüzündeki maske.
Girdin gönlüme, puslarýný sardýn yarýnlarýma!
Baktým ki dünüme;
Sen benim en büyük günahým mýþsýn.

Sen...
Yüreðimdeki duygu pýnarlarýnda,
Boz bulanýk sel sularýydýn, birlikteliðimizde!
Acý tadýnda karýþtýn, berraklýðýmýn içlerine.
Ne aþaðýya ne de yukarýyaydý akýþýn! kararsýz,
Girdin hislerime, bulandýrýp çamura döndürdün;
Gördüm ki þimdi;
Sen benim en büyük günahým mýþsýn.