“Nereden başlayacağımı bilmiyorum.” demiştim gittiğim ilk psikiyatrda. "Sen başla…” demişti. Sonunda bana televizyon izlememi salık verdi, yani aptallaşmamı. Teşhis koyamadığı gibi [çünkü hekimlerin hastalarına hastalıklarını anlatma zorunlulukları vardır (bkz hasta hakları)] tedavide etmedi. Çünkü kendiside gayet iyi biliyordu ki ben hasta değildim.

     Hastanenin bahçesinde dolaşırken şimdi ne olacak anne demek istedim. Annemin yüzüne baktım. Hayat devam edecek oğlum demek istedi. Yüzüme baktı. Bu sözler hiç söylenmedi.

     …

     Ondan ayrılalı uzun zaman olmamıştı. Mühendislik Fakültesinin koridorlarında camın önünde sigara içiyordum. Yüzüme acı acı baktı. “Sana yaptıklarımdan sonra benimle konuşmanı bekleyemem ama hiç olmazsa selam ver” demek istedi. Yüzüne baktım. Hayattaki tek aşkımın beni yakan güzel yüzüne. Selam verdim.

…
     
     Şimdi yalnız bir odada sigara küllüğümde sigara onu düşünüyorum. Aşkın yasak veya günah olmadığı bir dünyayı hayal ediyorum. Sanatın günah yada ayıp olmadığı bir dünya gibi.

     Ama siz farzedin bu sözler hiç söylenmedi, hiç yazılmadı. Siz aşksız, sanatsız, karanlık bir hayatı yaşayın diyeceğim, dilim varmıyor.